અને કોઈકે શીતલીને કહી દીધું કે… યુ આર માય ક્રશ…શીતલ

6
496
Photo Courtesy: amazonaws.com

આજ માર્ચનો છેલ્લો દિવસ છે અને એને અને ક્રશ વચ્ચે કોઈજ સંબંધ નથી પણ તોય વાંચો…. CA અને નામા લખનારા માર્ચ એંડીગનો કેટલો વકરો થશે, કેટલો ઇસ્કોતર ભરાશે તેની ગણત્રી કરી રહ્યાં હશે. કેલ્ક્યુલેટર, કિ-બોર્ડની સ્વીચો દબાવીને તેમના હાથની આંગળીયુને ખાલી ચડી ગઈ હશે. તેમના ચહેરા પર ભારે મથામણ બાદ પોતાના કલાઈન્ટની પુરાંતને, કાગળિયા પર તરજોડ કરી સમુસુતરુ પાર પાડી નાંખવાના લીધે, તેમ જ નાણાકીય વર્ષ પુરુ થવાથી, નિતાંત શાંતિ અને હાસકારાના ભાવ હશે, એવા જ ભાવ ધોમધખતા તડકા પછીનાં નમતા રોંઢે ગરમીથી કંટાળેલા દરેક નાગરિકના ચહેરા પર હોવાના જ. છંછેડાયેલી યૌવનાં જેવો લાલઘૂમ સૂર્ય ક્ષિતિજ નીચે ઉતરી ગયો હતો, એવા ટાણે ગરમીથી કંટાળેલ હું મારા રામપ્યારી સ્કૂટરના કાન મરડતો ફલેટના મુખ્ય દરવાજે દાખલ થયો.

Photo Courtesy: amazonaws.com

દરવાજાની અંદર પ્રવેશતા જ પાર્કિંગ પાસે એક મસમોટુ ટોળું દેખાયું. સ્કૂટર પાર્ક કરી તેનાં પર બેઠાં-બેઠાં જ હું પરિસ્થિતીનો તાગ મેળવવાની કોશિશ કરી રહ્યો. ફલેટની બૈરાઓ ચકલીયુ બોલાવતી હોય તેમ ધુસપુસ કરી રહી હતી. પાર્કિંગમાં શીતલીની અધ્યક્ષતા તળે ઊભી સંસદ ભરાયેલી મેં જોઈ.

“હાવ ડેર હી ટોક લાઈક ધેટ.” શીતલ ઉર્ફે શીતલી મોટા અવાજે ઈંગ્લીશમાં ટોળાને કશું કહી રહી હતી. તેનો અવાજ બરછટ લાગતો હતો. તેણે આજ આખી રેપિડેક્ષ ‘બહુજન હિતાય’ ફ્લેટવાસીઓ સામે ખુલી મૂકી દીધી હતી. શીતલીને પાનો ચડાવવા ટોળામાંથી ચિત્ર-વિચિત્ર સૂચનો મને સંભળાયા.

“કેટલી વીસે સો થાય એ એને ખબર પાડી દો. ઓખાત ખાટી કરી નાખો એ બાયલાની.”

“બરાબર છે… આવાવનો ટકો કરી ઉંધા ગધેડે બેસાડીને આખા રાજકોટમાં ફેરવવો જોઈએ.”

“સાચી વાત…જો એને છોડી દેસું તો એ પેધી જાહે. સાલ્લાને મારીમારીને છઠ્ઠીનું દૂધ યાદ કરાવી દેવું જોઈએ.”

“પોતાના ઘરમાં મા બેન નહી હોય? આવા લખ્ખણ ખોટાવનો તો ધડો લાડવો જ કરી નંખાય. ઉંધા હાથની બે બુહટ મેલી હોય તો ત્રીજી માંગે નહી.”

“હું તો કહું છું અબ ઘડી એ પોલીસ ફરિયાદ કરવી જોઈએ. તીસમારખાંની ભઠ્ઠી બગાડી નાંખીએ.”

“આવું બિલકૂલ ચલાવી ન લેવાય. કોકની લાઈફમાં લંગસીયા નાંખે તે બિલકૂલ ચલાવી ન લેવાય. શીતલ તું જે કરે તેમાં અમે બધા તારી સાથે છીએ.”

શીતલીની સાથે મારા સિવાય આટલા બધા! મને થોડી જલન થઈ, અલબત્ત હજુ મને આ વાર્તાલાપમાં કશી સમજણ ન પડી. આ ટોળામાં મોટાભાગના પવન પ્રમાણે સઢ ફેરવનાર હતા. કોઈથી કાચો પાપડ ભાંગે એમ નથી, બધા કોકની ચિતા પર ખીચડી પકાવે એવા છે. બહારથી ખહુડીયું કુતરુ ફલેટમાં પેસી ગયું હોય તેને કાઢવા જનરલ મિટીંગ બોલાવતા અમારા ફલેટવાસીઓની ભાષા, અવાજ અને હાવભાવ જોઈ મને કંઈક અસાધારણ બની ગયું હોવાની આશંકા તો જાગી જ.

હું મારા સ્કૂટર પર જ બેસીને જાતજાતના વિચારો કરતો હતો એવામાં મારા પાડોશી પ્રકોપકાકા ટોળામાંથી જગ્યા કરતા બહાર આવ્યાં, તેણે મારા તરફ હાથ ઊંચો કરી ટ્રાફિક પોલીસની જેમ થોભવાનો ઈશારો કર્યો. તે કમ્પાઉન્ડ વોલની દીવાલ તરફ ઝભ્ભાનો ખિસ્સો પકડી ઝડપથી ભાગ્યાં, દીવાલ પર લટકી બહારની બાજુ એ મોઢામાં ભરેલી માવાની પિચકારી મારી. હાથથી હોઠ લૂછી મારી તરફ ઘસતા તેણે ધીમા અવાજે સવાલ ફેક્યો: “એલા માસ્તર, ક્રસ એટલે શું?”

“ક્રશ!” હું ચોક્યો.

“હા, ક્રસ, ઓલી શીતલને કોક ફોનમાં ક્યે છે કે તું મારી ક્રસ સો.” કાકા એ ફોડ પાડ્યો. મને આખી ઘટના સમજતા વાર ન લાગી. પણ કાકાને મારે કઈ રીતે સમજાવું એ વિચારતો હું ચોકીદાર બહાદુરના રુમ તરફ વળ્યો, જેથી મને થોડો સમય મળે. ત્યાંથી એક ઈંટ લાવી મારી સ્કૂટરની બેલેન્સ ન રહેતી ઘોડી નીચે ગોઠવી, એ ઈંટ ના ઉબેટથી મારૂ સ્કૂટર સ્ટેન્ડ પર સ્થિર ઊભુ રહી શક્યું. ત્યારબાદ એની પર બેસી હું લમણે હાથ દઈ વિચારવા લાગ્યો. કાકા એ સ્કૂટરના હેન્ડલ પરનો હલબલતો અરીસો દુર હડસેલી તેના પર કોણી ટેકવી. ફરી એનો પ્રશ્ન દોહરાવ્યો: “એલા વેદિયા, હવે કે તો ખરા આ ક્રસ એટલે હું?”

“કાકા….તમે આપણા ગામના પાદરના ઓટલે સાંજના સમયે તો બેઠા જ હશો.” મેં વાત માંડી. કાકા એ વચ્ચે કુદતા કહ્યું કે, “હા પણ… એલા, આમાં ગામનું પાદર ક્યાંથી આવ્યું. ક્રસ એટલે હું ઈ કે ને જપટ.”

“તમે સાંભળો, વચ્ચે નાં બોલો અને મારા પ્રશ્નોના જવાબ આપો.” મેં કાકાને ટપાર્યા.

“તું મારા પ્રશ્નનો જવાબ નથી દેતો ને પાસો મને સવાલ કરસ. ઘેલહાગરા” કાકા થોડા ખેંચાયા.

“જુવો કાકા, હું હજુ થાક્યો પાક્યો ઘેર નથી પહોંચ્યો ત્યાં તમે લપ કરો છો. આ ક્રશ નામક ઈંગ્લીશ શબ્દ હું તમને નહી સમજાવી શકું. બીજા કોઈક ને કહો એ તમને સમજાવે.” હું સ્કૂટર પરથી ઊતરીને ઘર તરફ જવા નીકળી કાકાને ખિજાયો. કાકાએ મને સ્કૂટર પર બેસાડીને શાંત કરતાં બોલ્યાં: “હા હવે, તું જ સમજાવ. તું કહીશ એમ કરીશ. માન મોંઘો તેમાં.”

“હું પૂછું એનો જવાબ આપો તો જ તમે સમજી શકશો.” મેં નિયમ બનાવ્યો.

“સારું હાલ…ગરજે ગધેડાને ય બાપ કહેવો પડે એ આનું નામ.” કાકા મોઢામાં રહેલો માવાનો ઘંટલો ચગાવતા કતરાયને બોલ્યાં..

“કાકા..ગામના પાદરે સાંજ પડે ગાયો-ભેસોનું ધણ ઘર તરફ આવતું તમે જોયું હશે?” મેં પહેલો પ્રશ્ન પૂછ્યો.

“હકન..રોજ જોતા. એમાં ક્રસ ક્યાં આય્વું? ઈ તો કે.” કાકા વિમાસણમાં પડ્યાં. તેને ક્રશ વિશે જાણવાની ઉતાવળ હતી, મોટી વયના લોકોને સીધું જ કઈ રીતે સમજાવવું એ મને ન આવડ્યું એટલે ઉદાહરણ દ્વારા એમને સમજાવવાની હું કોશિશમાં હતો.

“એ ભેસોના ધણમાં ગામ આખાની ભેસો હોય, સાચું?” મેં બીજો પ્રશ્ન પૂછ્યો.

“હકન”

“એ ભેસો તમે નીરખીને જોતા? ત્રીજો પ્રશ્ન.

“હા,કેમ?

“એમાં બધી ભેસો સરખી હતી?” ચોથો પ્રશ્ન.

“નારે બાય..કોક ભૂરી હોય, કોક કાળી હોય, કોક જાડી ને કોક પાતળી ય હોય.”

“એમાં તમને એકેય ભેસ ગમતી?” પાંચમો પ્રશ્ન.

“ગમતી એટલે?” કાકાએ પ્રતિપ્રશ્ન પૂછ્યો.

“મતલબ..એ ધણમાં તમારા આંખમાં એકેય ભેસ વસી ગઈ હોય, જોતા જ તમારી આંખો ઠરે એવી એકેય હતી?” મેં કાકાને સમજાવ્યું.

કાકા ડોળા ઊંચા કરી નખ ખોતરતા વિચારમાં મારા ગામને પાદર પહોચ્યાં. અચાનક એને યાદ આવતા મારા ખભા પર થપાટ મારતા બોલ્યાં: “અરે હા…ઓલા તખુભાની ભગરી ભેસ હતી. બે બોઘેડા દૂધ આપતી. મને એમ થાતું કે આવી ભેસ મારે હોય તો આખા ઘરનો ખરચ ભગરીના દૂધમાંથી નીકળી જાય. એવી જોરાવર, હાથણી જોઈ લો. જોતા જ ગમી જાય એવી!”

“હમમમ..” કાકા બરાબરના સાણચામાં આવ્યા એવું મને લાગ્યું. મારી પ્રશ્નોતરી આગળ વધારતા મેં પૂછ્યું કે, “કાકા, એકાદ દિવસ તમે એ ભેસને પકડીને તમારા ડેલે પૂરી, દૂધ દોહી લ્યો તો શું થાય?”

“તું હાવ વેવલા જેવી વાત કરસ! બાપનો માલ સે. તખુભાને ખબર પડે તો ટાટીયો વાઢી નાંખે,. ગામમાં ધજાગરો થાય, નાક કપાયા જેવું થય જાય. તને ખબર સે આપણી ઈજ્જત ગામમાં કેટલી સે ઈ….” કાકા એની ઇજ્જતનું લાંબુ લેકચર આપે એ પહેલાં મેં એને અટકાવ્યા.

“જુવો કાકા આ ક્રશ નું ય આવું જ છે, તમારી ભગરી ભેસ જેવું. દુરથી જોઈ શકાય. પાસે જાવ તો માર પડે. આબરૂ જાય. આ નવા જમાનાનો શબ્દ છે, જેને તમારી દેશી ભાષામાં ગમવું કહી શકાય. સમજ્યા?”

“ઓહ…હા હવે હમજ્યો મુ.” કાકા કમ્પાઉન્ડની દીવાલને બદલે નજીકમાં જ પિચકારી મારી. થોડો વિચાર કરી ધીમેથી બોલ્યાં: “આપણી શીતલને ઈ એનો ક્રશ સે એમ કયને કોક રોમિયો હેરાન કરે છે.”

“ઓહ એવું?” મને ઝટકો લાગ્યો.

“હા, વાતું પરથી એવું જ લાગે સે.” કાકા દ્રઢતાથી બોલ્યાં. તેમની જીવતરને ઘોળીને પી ગયેલી આંખો સામે હું જોતો રહ્યો.

“હમમમ..” કાકા સમજી ગયા તેથી મને નિરાંત થઈ. પણ મારી મુશ્કેલી તો વધવાની જ હતી.

“તારે શીતલીને મદદ કરવી જોઈએ, એ મુંજાઈ ગઈ છે. એને કાયક રસ્તો બતાવ….આમ કાઠે ઊભીને તમાશો જો સો તી તને શરમ નથી આવતી.” કાકાએ તેનો રૂઆબ છાંટ્યો.

“કાકા, સંસ્કૃતમાં એક વાક્ય છે કે  नापृष्ठ: कस्यचिद ब्रूयात “

“એટલે?”

“જ્યાં સુધી કઈ પૂછે નહી ત્યાં સુધી કઈ બોલવું નહી.” મેં મજાકમાં કાકાને કહ્યું. કાકા હસ્યાં. કોઈ જોઈ ન જાય માટે તેની હસી દબાવવા મોઢું બીડી દીધું. પરંતુ એની ફાંદ હસતી રહી. એકાદ મિનીટ હસાહસ ચાલી, ત્યારબાદ કાકા સ્વસ્થ થયા.

“હાલ હાલ..સહદેવ થાતો. કૈક રસ્તો કાઢ આમાંથી. બિચારી શીતલનું રાડું નાખીને ગળું બેહી ગ્યું.” કાકા એ મને ખેંચીને ટોળા તરફ દોર્યો. તરસ્યો જ કુવા પાસે જાય એ કહેવત કાકા એ અંતે સાર્થક કરી બતાવી. ટોળા એ અમને અંદર આવવા માટે માર્ગ કરી આપ્યો. થોડીવાર માટે શાંતિ છવાઈ.

“શું થયું?” જયદ્રથ વધ કરવો હોય તેમ મેં સ્કૂટરનું કિચન ઘુમાવતા અજાણ્યા થઈ પૂછ્યું.

“એક લફંગો, ઈડિયટ મને ફોન પર મેસેજ કરીને હું એનો ક્રશ છું એમ કઈને હેરેસ કરે છે.” શીતલી એ તીરછી નજરે મને કહ્યું. એની આંખોમાં એટલા અંગારા ભર્યા હતાં કે આવા સમયે જો એને કોઈ આયબ્રો કરે તો તેના આંગળા દાઝી જાય!

‘હાવ ટુ ટેકલ ઇન્ફ્લ્યુંઅન્સ પીપલ’ નામની કોઈ બૂક મેં આજ સુધી વાંચી નહોતી, ના કોઈ મોટીવેશનલ સેમીનાર એટેન્ડ કર્યો હતો. છતાં શીતલી મારા તરફ અનિમેષ નજરે મદદના આશયથી જોઈ રહી તે જોઈ હું દોઢો થયો.

વધુ આવતા અંકે….

eછાપું 

6 COMMENTS

  1. ધીમી ગતિ એ રફતાર પકડાતી હતી ત્યાં હોલ્ટ કરી લીધો???????

  2. “હૂં દોઢો થયો” આટલામા ઘણૂ આવી ગ્યૂ. શીતલભાભીને “હેરેસ” કરનારનો ટાંટીયો ભાંગવાના ચક્કરમા ભરાઈ ના જાતા. બાકી ખૂબ સરસ. શરૂઆતમા અસ્સલ કાઠીયાવાડી મીજાજમા આવતા સજેસનો જોરદાર.

  3. ખૂબજ સરસ રજુઆત.
    વાચક ને જકડી રાખી હવે શું થશે તેની ઈન્તજાર માં રાખી શકે તેવી પ્રસ્તુતિ.
    અભિનંદન.
    ધ્રુવ ભટ્ટ.

  4. વાહ ઊત્તમ જમાવટ… હપ્તા બહુ સારા નહીં…
    વ્રજ દવે

  5. અરે બકા… તે બીજાના નામે બિલ ફાળવાના ચક્કર માં આધુનિક સ્ત્રી ને ભગરી ભેંઇહ હાઇરે સરખાવી દીધી. હવે ધ્યાન રાખજે ભવિષ્યમાં ક્યાંક ચૂંટણી લડવા ઉભો રહીશ ને ત્યારે આજ લેખ ને પોસ્ટર માં નાખી ને વિરોધીઓ ‘નારી સન્માન’ અને ‘સ્ત્રી હક’ ના નામે મોરચા નિકાળશે.

  6. મોજ પડી ગયી હવે શીતલી ને જણાવી દો તમારો ઇરાદો

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here