ફૂટબોલ થકી નેપાળી બહાદૂર બન્યો ગુજરાતી ભાષાનો પ્રૂફ રીડર….

સાંજના સાડા છ વાગ્યાં હશે, અચાનક…. અજગરેય છળી મરે એવા આરોહ અવરોહ લઈ, અંજવાસમાં પણ ચાલું લાઈટે એક રાણી કલરની હોન્ડા સીટી કાર ફ્લેટનાં મુખ્યદ્વારેથી ઘૂસી. યમરાજના પાડા શમી કાર જોઈ ફૂટબોલ રમતાં છોકરાઓમાં નાસભાગ મચી. કિલોમિટર કાંટો હીબકે ચડે એવી સ્પીડે રાણી કારે ઊછળતા ફૂટબોલને આગળના ડાબા પડખાથી કિક મારી. દિવ્ય ગતિથી ફૂટબોલ પાર્કિંગમાં એેક્ટીવા સાફ કરતા બહાદૂર ના ગાલની રજ પામ્યો. અણઘારી ફૂટબોલની થપાટથી બહાદૂરના છાતીના પાટિયા બેસી ગયા, તેના સ્વચ્છતા અભિયાનમાં વિક્ષેપ પડ્યો.

રમરમાટ કરતા ઘસેલાં ફૂટબોલના વારથી બેલેન્સ ગુમાવી તે એક્ટીવા તરફ નમી ગયો. તેના અદોદરા શરીરને એકટીવાએ ત્યાજ્ય ગણ્યું. કોઈ લગ્નની બૂફે ડિનરની વાનગીથી છલોછલ ડિશમાં રોટલી લટકી રહે તેમ બહાદૂરનું શરીર એક્ટીવા પર લબડી પડ્યું. પળભરમાં જ એક્ટીવાને મહાકાય બહાદૂરનો ભાર અસહ્ય લાગ્યો, તે ક્રોધિત થઈ સુમા પહેલવાનની પેઠે પેંતરો રચી બહાદૂરને પછાડી તેના પર સવાર થયું. બહાદૂર કમને બે એક્ટીવાની વચ્ચે અર્ધ શીર્ષાસનની મુદ્રામાં પરિવર્તિત થયો. અમદાવાદ પાંજરાપોળ ચાર રસ્તે આવેલી અભિલાષા નામની પંજાબી રેસ્ટોરન્ટની પનીર ટિક્કા સબજીમાં, અડદના પાપડનો ટૂકડો ખોસેલો હોય તેવી જ અવસ્થા અત્યારે હાલ બહાદૂરની હતી.

રોકાયા વગર પવન સાથે વાતો કરતી રાણી કાર પાર્કિંગના જ ભો ટાંકાના લોખંડના કવર પરથી પસાર થઈ. કવરનો કર્કશ અસીમ નાદ વાતાવરણમાં ગૂંજી ઊઠ્યો. રાણીની વિજળીક ગતિના કારણે દસ ફૂટ દૂર પ્લાસ્ટિકના બૂંગણ પર સૂકવવા મૂકેલા પાપડ બૂંગણ સહિત બલૂન બન્યાં. એક ઇંચ ટાયરનું રબર ઊતરી જાય એવી જોરદાર બ્રેક મારી રાણી પાર્ક થઈ. ટાયરની ચિચિયારીઓથી ફ્લેટ તેમજ ફ્લેટ બહારની આજુબાજુની દુકાનોમાંથી એક્સીડન્ટ રસિયા ડોકા બહાર આવ્યાં. અવાજથી થોડે દૂર આંખ બંધ કરી સમૂહ યોગા કરતાં ફ્લેટના બહેનોના હ્રદયો પર ધરખમ ધ્રાસકા પડ્યા.

ટાયરનો અવાજ જ એવો હતો કે આ સમયે ખુદ બાબા રામદેવ યોગા કરતાં હોત તો વગર સલવાર-કમીઝે પહેલી લોકલ બસ પકડી તેનાં આશ્રમે નાસી જાત! રાણીનું આગળનું ડાબીબાજુનું વ્હિલ ફ્લેટની હદમાં જ રહેલા, કાશ્મીરમાં ઘૂસેલા રોહિંગ્યા મુસ્લિમ જેવા બિનસત્તાવાર ઝાડની ફરતે ચણેલી નાનકડી ઈંટની ક્યારી સાથે અફળાયું. તે ક્યારીમાંથી ત્રણ-ચાર ઈંટ ઊછળી બાજુની કમ્પાઉન્ડ સાથે અથડાઈ, ન્યૂટનનો ત્રીજો નિયમ યથાર્થ ઠેરવવા તે ઈંટો પાછી ફરી રાણીના બોનેટ પર પડી. (ઠોઠડા વાચકો જરા ધ્યાન આપે, ન્યૂટનનો ત્રીજો નિયમ- આઘાત અને પ્રત્યાઘાત હંમેશા સમાન મૂલ્યના અને પરસ્પર વિરુદ્ધ દિશામાં હોય છે.) બોનેટ પરના બિહામણા ‘ધડીમમ્’ અવાજથી એ જ ઝાડ પર વગર આધાર કાર્ડે રહેતાં પક્ષીઓના વિશ્રામમાં વિક્ષેપ પડ્યો. ભયના માર્યા તે કલબલાટ કરતાં ઊડ્યા.

લાગતું વળગતું: ‘માછલી મદદે’ અમે શોધ્યાં દ્વાપરયુગમાં વીજળીના પુરાવા…!

આ બાજુ પાર્કિંગમાં બહાદૂરની હાલત નાજુક હતી. બે એક્ટીવાની વચ્ચે તે ઊંધેકાંધ પડ્યો હતો. ફસાયો હતો. જમીનના સહારે તેનું માથું ખાંડણીમાંના દસ્તા જેવું ઘૂમી રહ્યું હતું. સાયકલ ચલાવતો હોય તેમ પગ હલબલાવી બેફામ ચીસો પાડી પાડી તેનું ડોકું હવે જવાબ દઈ ચૂક્યું હતું. તેને બચાવવા ફ્લેટના સેવાભાવી લોકો દોડ્યા, એક્ટીવા હટાવી બહાદૂરને કપાસીમાંથી કાંટો કાઢે તેવી સિફતતાથી બહાર કાઢ્યો. તેના ભરાવદાર મોંઢામાંથી લોહી વહેતું હતું તેમજ તેના માથા મધ્યે મસ્ત નાનકડા સફરજન જેવડું ઢિંમળું ઊપસી આવ્યું હતું.

આ કરપીણ કથા ઘટી તેની સાથે જ ફ્લેટના મેદાનમાં ફૂટબોલ રમતા છોકરાઓમાં સુંદરકાંડ ભજવાતું હતું. તમને યાદ હશે જ કે રાણીની કિકથી ફૂટબોલ ‘બહબહાટી બોલાવી’ બહાદૂરના ગાલ પર લાગ્યો, બહાદૂર ઘાયલ થયો. બહાદૂરના ગટીયા ગાલ પર ફૂટબોલ લાગ્યો તે બાદ ફૂટબોલ ફ્લેટની A વિંગ તરફની દિશામાં ફંટાઈ તે બાજુના ગોલપોસ્ટમાં ઘૂસ્યો. B વિંગ બાજુની વાનરસેના  ‘ગોલ…ગોલ…’ કરતી હર્ષથી નાચતી, ઊછળતી એકબીજાને ભેટી પડી. A વિંગના વાંદરાઓ આ ગોલ માનવા તૈયાર નહોતાં. આખી વાનરસેના એકબીજાના કાઠલા પકડી મૂઠીઓ ઉગામી મારી તરફ આવી. વગર ચડ્ડીએ મને રેફરી બનાવી બંને ટીમો એ પોતપોતાનો પક્ષ મારી સમક્ષ રાખ્યો. હું મુંજાયો. ગોલ કહેવાય કે નહિ તેનો જવાબ મારી પાસે નહોતો. મારો પુત્ર B વિંગની ટીમમાં હોવાથી મેં તેની તરફેણમાં નિર્ણય આપી આને ગોલ ગણવો એવો ચુકાદો આપ્યો. મેં A વિંગના વાંદરાઓને સાત્વના આપતા કહ્યું કે, “મુંજાવ નહી, હમણા રાણી કાર બહાર નીકળશે તો તમારી બાજુ જ ગોલ કરશે!”

પાર્ક થયા પછી ત્રણ-ચાર મિનીટો બાદ રાણીનો ડ્રાઈવર સાઈડનો દરવાજો ધીમેથી ખૂલ્યો. રેસ જીતીને માઈકલ સુમાકર ઊતરે તેવી અદાથી કારમાંથી અમારા ફ્લેટની મહારાણી શીતલી સોળ દુ બત્રીસ જાતના શણગાર સજીને, કશું બન્યું જ નથી એવા ભાવ સાથે ઊતરી!

કાર ચલાવાની સ્પર્ધા અમારા રાજકોટના સાધુવાસવાણી રોડના ભરચક્ક ટ્રાફિકમાં યોજવામાં આવે તો શીતલી પહેલે નંબરે જ આવે. બીજે નંબરે કોઈ છપ્પનટિકલી ન આવતા શીતલીની કારની હડફેટે ચડેલ એકાદ શાકભાજીની રેકડીનું ટામેટું જ આવે! એ હું ખાત્રી પૂર્વક કહું છું.

શીતલી આ દૂર્ધટનાઓથી અજાણ ફોન પર વાત કરતી ઊતરી. મને જોઈ તે મારી બાજું વળી. પાર્કિંગમાં રહેલા ટોળાને બુદ્ધિ સૂજી, બહાદૂરને લઈ ફ્લેટની નજીક રોડ પરના જ દવાખાને બતાવવાનું નક્કી કર્યું. એનું લીલું માથું વધેરાય ગયું હતું, જડબામાં તમ્મર ચડી હતી. બહાદૂરના ખભાને બેય બાજુથી બબ્બે જણાએ પોતાના ખભાનો ટેકો આપી ટિંગાટોળી કરી. આખુ ટોળું દ્વારિકાના પગપાળા પ્રવાસે ઊપડ્યું હોય તેમ અમારા પ્રમુખ સાહેબની રાહબર હેઠળ દવાખાના તરફ નીકળ્યું.

શીતલીને મારી તરફ આવતી જોઈ હવન હાડકા શમી વાનરસેનાને મેં ખદેડી. કોઈને પરણાવીને આવી હોય તેવા વસ્ત્રો-આભૂષણથી એ અલંકૃત હતી. સિધ્ર પંદર પન્નાની ગઝલ લખાઈ જાય તેવી તે સોહામણી લાગતી હતી.

“હાય…જેબી” કહેતી એ હસતી હસતી મારી પાસે આવી. તેણે ફ્લેટ બહાર નીકળતા ટોળાને જોઈ નિર્દોષતાથી જિજ્ઞાસાવશ મને પૂછ્યું: “આ લોકો કયાં જાય છે!?”

“બહાદૂરને લઈ દવાખાને જાય છે.” મેં કહ્યું.

“વોટ હેપન્ડ!” તે ચોંકી.

“તારી કાર સાથે કઈ અથડાયું હતું તે તને ખબર છે?”

“મે બી, મારો ફોન ચાલું હતો.. કશો અવાજ તો મને સંભળાયો. બટ ડોન્ટ નો.” તેણે મોઢામાં આગળી નાંખી, બીજા હાથે મચલતી માણેક લટ કાન નીચે ખોસી શું ટકરાયું હતું તે વિચારવા લાગી, “એ બહાદૂર હતો રાઇટ! મારાથી બહાદૂરને ટક્કર લાગી?”

“ના તારાથી નહી.” હું બોલ્યો.

“તો?”

“ફૂટબોલથી”

“કોણે એને ફૂટબોલ માર્યો?”

“કોઈ એ નહીં.”

“ઓફફફહો. ટેલ મી ક્લિયરલી. આય કાન્ટ અન્ડરસ્ટેન્ડ.” બે હાથથી લમણું પકડી તે અધીરી થઈ બોલી. અમારો વ્હાલાપ ચાલતો હતો એવામાં મોઢામાં માવાનો ઘંટલો ચગાવતાં અમારા ફ્લેટના પ્રકોપકાકા ત્યાં આવી ચડ્યાં. શીતલી કાકા તરફ પ્રશ્નવશ ફરી એટલે કાકા પોપટની જેમ બોલવા લાગ્યાં:

“બેટા, ઊભી રે હું તને હમજાવું. તારી ગાડી હાયરે ફૂટબોલ ભટકાણો, ઈ ફૂટબોલ બહાદૂરના જડબામાં સોલ્લિડ લાયગો. પછી તે ગોથું ખાય ગ્યો, માથું ભોય પર ભટકાણું. તેના માથા માથે આખા શરીરનું વજન આયવું.” આટલું બોલતા કાકાના મોઢામાં માવાનો રસ ભરાયો, બાજુની કમ્પાઉન્ડ બહાર પિચકારી વિસર્જન કરી મોઢું લૂછી તેણે આગળ કહ્યું: “આમ તો એના બે પગ એનું વજન ઉપાડી હકતા નથી. ખૂટિયા જેવો ટાંટિયા પહોળા કરીને બગલમાં બામલાય થઈ હોય એમ રોજ હાલે છે! તો જીણકુક માથું કેટલી જીક જીલે? બોવ વાંધો નથી ખાલી મૂંડી વચારે સોપારી જેવડું ઢિંમણું ઊપડ્યું સે.”

“ઓહ…શીટ!” આ સાંભળીને શીતલીના મોઢેથી ઉદગાર નીકળ્યો. ત્રણસો બેમાં અંદર જવાની હોય તેમ તે ગભરાઈ. આમ એ સાવ ભોળી. દિલની સાફ. તેના થકી બહાદૂરના આવા હાલ થયા તે સાંભળી દુખી થઈ, “ઓહ…નો. ઈઝ હી ઓકે?”

શીતલીનું પડી ગયેલું મોઢું જોઈ કાકાને અંગ્રેજી સમજમાં ન આવ્યાં છતાં તે પાછાં બોલ્યા: “બેટા, આમ તો સારું થયું. બહાદૂરનો એક દાંત કે’દીનો હલતો તો… એ સડેલો દાંત પડી ગયો. મફતમાં!” શીતલીને વધુ આશ્વાસન આપતા કાકા બહાદૂરની ભાટાઈ કરતા પોતાની વાણી આગળ ધપાવી: “ડોબાને કેટલી વખત કીધું કે સાંજે વાહન સાફ ના કરાય…. આખી રાતમાં પાછી ધૂળ ચડી જાય. સવારે જ કરાય…પણ માને તો માનતા કરવી પડે. પાર્કિંગમાં ગ્યા વિના ખૂણામાં બેહીને સાનુમુનો મોબાઈલમાં વિડીયો જોતો હોત તો કાય ના લાગત.”

“મારે તેની ખબર પૂછવા ક્લીનીકે જવું જોઈએ.” શીતલી નિશ્ચય સાથે બોલી. હું અને કાકા પણ જવા તૈયાર થયા. અમે દવાખાના તરફ નીકળ્યાં.

આજુબાજુના વિસ્તારોમાં શીતલીની ખ્યાતિ એવી હતી કે વગર પ્રચારે અમારા એરિયામાં કોર્પોરેશનની ચૂંટણી એ જીતી જાય! અમે દવાખાને પહોચ્યાં, ત્યાં ભીડ જામી ગઈ. ડોક્ટરે નાનકડી દુકાનમાં દવાખાનું ખોલ્યું હતું. દુકાનમાં એક પાર્ટીશન લગાવી ડોક્ટરની ચેમ્બર અલગ કરવામાં આવી હતી. બહાદૂર તેમજ અમારા ફ્લેટના સભ્યો બહાર બેઠાં હતાં. પાર્ટીશનના કાચમાંથી મેં જોયું તો ચેમ્બરમાં ખુરશી પર એકવડા બાંધાનો ગંભીર યુવક દર્દીને તપાસતો હતો, છેલ્લે એ ભારત આઝાદ થયું ત્યારી જ હસ્યો હશે એવું એના ચહેરા પરથી લાગતું હતું. વેઈટીંગ રૂમ તરીકે ઓળખાતા બહારના રૂમમાં જાતજાતના દવાઓની જાહેરાત અને દર્દ સંબંધિત પોસ્ટરો ચોટાડેલા હતા. એક દીવાલમાં દવામાં જ મફત આવેલી ઠોબારી ઘડિયાળ લટકતી હતી. એક બેંચ પર બહાદૂર મો લટકાવીને બેઠો હતો, તેની ઉપર જ તેના માથાને અડીને એક નાના છોકરાનું પોસ્ટર ટીંગાતું હતું. કદાચ બહાદૂર જરાક ઊંચો થાય તો તેનાં માથામાં ઊગેલું સફરજન ‘હબ્બ્બ’ દઈને પેલા પોસ્ટરબોય ના મોઢામાં પેસી જાય!

શીતલી એ દવાખાનામાં પેસતા જ બહાદૂરના માથા માથેનું સફરજન જોયું, જડબા પર સોજો ચડેલો જોય તે બોલી: “ઓહ માય ગોડ!!!” મેં બહાદૂરના દીદાર જોયા. જો આવી રીતે શીતલી ગાડી ચલાવશે તો બહાદૂર નાના મૌવા સર્કલ પર શિયાળામાં ગરમ કપડા, સ્વેટર વેચવાનો સિઝની ધંધો કરશે પણ ફ્લેટમાં ચોકીદારપણુ તો નહી જ કરે! કોઠી જેવા લાગતા કમ્પાઉન્ડરે નાકમાં ફસ્ટ આંગળીથી ઘમ્મર વલોણું ફેરવવાનું બંધ કરી સાથળ વલુંરતા શીતલીને આવકાર આપ્યો.

“ક્યાં છે ડોક્ટર?” શીતલી એ બેબાકળા અવાજે કોઠીને પૂછ્યું.

“જી, એક પેશન્ટને તપાસે છે હમણા જ ફ્રી થશે.” કોઠી કમ્પાઉન્ડરે બોટલ ઓપ્નર જેવા લાંબા પીળા દાંત બતાવીને જવાબ આપ્યો. કામશાસ્ત્રના સચિન તેંડુલકર એવા કોઠીનું ચાલે તો શીતલીને મફતમાં ઓરી, રૂબેલાની રસી મૂકી દે. (જો તમે ઈ.સ. ૨૦૫૦ની આજુબાજુની સાલમાં આ લેખ વાચતાં હોવ તો ઓરી, રૂબેલાને બદલે એઈડ્ઝ, ડાયાબિટીઝ વાંચજો) બહાદૂરની ઈજા ઘરમાં ગાયનું છાણ લીપી, ગંગાજળની જોગવાઈ કરી, તુલસીપાન સાબદા રાખી, ચોખ્ખી ગાયના ઘીનો દીવો પેટાવાની તૈયારી કર્યા જેવી ગંભીર તો નહોતી જ. તેના કારણે જ બહાદૂરના આવા હાલ થયા હતા એવું માની ભાવનામાં બહેકી વધુ ચિંતા કરતી હતી.

શીતલીના બબડાટ સિવાય વાતાવરણમાં શાંતિ છવાઈ, થોડીવારમાં અંદરથી એક પેશન્ટ નીકળ્યો. જેવો પેશન્ટ નીકળ્યો એવો કોઠી કમ્પાઉન્ડર ચેમ્બરમાં ઘુસ્યો. એની પાછળ પ્રકોપકાકા ઘુસ્યા. બહાદૂરને ઊભો કરી એને અંદર દાખલ કર્યો. દવાખાનું એટલું નાનું હતું કે બીજા બધા અંદર પ્રવેશી ન શક્યા! થોડીવાર નાથદ્વારામાં શ્રીનાથજીની આરતી ખુલતા જેવી ધકમધકી થાય એવી ધકામુકી સર્જાણી. ડોક્ટર કડે ચડ્યો. આમાં દર્દી કોણ અને સગાવહાલા કોણ એ શોધવા તેણે ચશ્માં ઊતારી ચકળવકળ ડોળા ઘુમાવ્યા. ચેમ્બરના દરવાજે શીતલીને જોતા વગર ટીકીટે તેના નયનોમાં ઘૂસીને તેના તીણા અવાજે બોલ્યો:

“એક્સક્યુઝ મી, તમે લોકો આટલા બધા!’ ડોક્ટર તેની રીવોલ્વીંગ ચેર પરથી ઊભા થઈ ગયા. “આમાં પેશન્ટ કોણ છે?”

બહારથી જ પરિસ્થિતિનો તાગ મળતા તેમજ આ ભીડમાં બહાદૂરને વધુ વાગી ન જાય એની ચિંતામાં મેં બહારથી જ બૂમ પાડી: “એલાવ શાંતિ જાળવો.” બધા શાંત થયા એટલે મેં ન દેખાતાં ડોક્ટરને સંબોધીને કહ્યું: “સાહેબ, બહાર આવી જાવ. દર્દી તમને ઓટોમેટીક મળી જશે. ત્યાં સંકડાશમાં તમને અને અમને ફાવશે નહી.” મારી વાત બધા એ માની. એકપછી એક બહાર નીકળ્યા. સૌથી છેલ્લે ડોક્ટર આવ્યો. દોઢડાહ્યાં કોઠી એ અંદરથી પેશન્ટનું ટેબલ લઈ બહાર મૂક્યું. કિલોના ભાવમાં ભૂમિપાત થયેલા બહાદૂરને અમે ટેબલ પર બેસાડ્યો.

હજુ ડોક્ટર તપાસે એની પહેલાં જ શીતલી બે છોકરાના બાપ એવા બહાદૂરનો ખભો હલબલાવીને “બ્રેવ બોય” અડધો ડઝનવાર બોલી. કોઠીને બહાદૂરની બંજર જમીનમાં ઊગેલાં સફરજનની ચિંતા નહોતી એટલી શીતલીના બેસી ગયેલા અવાજની હતી. મેં એની સામે કતરાઈને જોયું. તેણે શીતલી સામેથી નજર હટાવી. તે સાથળ વલુંરતો ડોક્ટરના હુકમની રાહ જોવા લાગ્યો.

ડોક્ટર બહાદૂરની સામેની પાટલી પર બેઠાં. શું થયું એનો તાગ અમારા પ્રમુખ સાહેબ પાસેથી મેળવ્યો. પહેલાં તેણે કણસતાં બહાદૂરનું મો ખોલી તેમાં ટોર્ચનો પ્રકાશ કરી દાંત તપાસ્યાં. થોડા ઊભા થઈ બહાદૂરના માથાનો ઘા જોયો. માથામાં ઘાને અડતા જ બહાદૂરે તેના શરીર જેવડો ઠુંઠવો મુક્યો. ડોક્ટરે કોઠીને તેની ભાષામાં કશું લઈ આવવાનો ઓર્ડર આપ્યો. કોઠી ચેમ્બરમાંથી એલ્યુમીનીયમની પેટી લાવી ડોક્ટર સામે ધોયેલ મૂળાની જેમ ઊભો રહ્યો.

ડોક્ટરે બહાદૂરના મોમાં રૂના પૂમડા પર કશું લીક્વીડ લગાવીને પડેલા દાંતના પેઢામાં મૂક્યું. મોઢું બંધ રાખવાની સૂચના આપી. પછી તે ઊભા થયા. લોહીથી બાઝેલાં માથાના વાળ હટાવી ઘાવને રૂ અને ડેટોલથી સાફ કરવા હાથ લંબાવ્યો. જેવો માથામાં હાથ ઘા સાફ કરવા ઉપાડ્યો એવો બહાદૂરે નેપાળીની જમાતમાં કોઈએ બૂમ ન પાડી હોય તેવી બૂમ પાડી, તે ઊભો થઈ ગયો. ગૂગલ સર્ચ કર્યા વગર હું કહી શકું કે બહાદૂર જે નેપાળી શબ્દ બોલ્યાં એને કાઠીયાવાડી ભાષામાં ‘ઓય માડી…મરી ગ્યો’ જ કહેવાતું હશે. આ બૂમને લીધે તેના મોઢામાંથી રૂનું પૂમડું બહાર પડી ગયું. કોઠીએ નીચેથી પૂમડું લઈ ફરી સાફ કર્યા વગર જ તેના મોમાં ઠુંસ્યું. શીતલી ડોળા તગતગાવી તેને સ્વચ્છતાની સલાહ આપવા જતી હતી પણ કાકા એ એને ચુપ રહેવાનો ઈશારો કર્યો.

ડોક્ટરે બે જણને બહાદૂરને પકડી રાખવા કહ્યું. બે લોટકા ફ્લેટના લોકોએ બહાદુરને બાવળેથી પકડ્યો. અનુભવી ડોક્ટરે વધુ વાર ન લગાવતા તેના માથા પર ડ્રેસિંગ કરી પાટો બાંધી આપ્યો. સફેદ પાટામાં બુકાનીધારી બહાદૂરના માથા પર હરભજનસિંહના માથા જેવી અંબોડી થઈ ગઈ!

નિરાંતનો શ્વાસ લઈ પરસેવે રેબઝેબ ડોક્ટર ઊભા થઈ ચેમ્બરમાં ગયા. શીતલી તેની ચેમ્બરમાં જઈ ફી આપી આવી. દવાઓના પડીકા લઈ તે બહાર આવી. જંગ જીત્યો હોય તેવા ભાવ ચહેરા પર ધારણ કરી અમે ફ્લેટ તરફ પાછા ફર્યા.

અંત ભલા તો સબ ભલા…રાત થઈ ચૂકી હતી, અમે સૌ એ અમારા ઘર તરફ જવા પ્રયાણ કર્યું.

પાર્કિંગમાંથી પસાર થતાં હું મૌકા-એ-વારદાત એટલે કે જ્યાં બહાદૂર પડ્યો હતો ત્યાંથી પસાર થયો. મારા જ એક્ટીવા પર લોહીના ટીપા પડ્યા હતા તે મેં જોયા. ડેકીમાંથી ગાભો કાઢી મેં તે ટીપા સાફ કર્યા. ગાભો પાછો ડેકીમાં મૂકીને હું પાછળ ફર્યો, એવામાં મને ફ્લેટના પાર્કિંગમાં રહેલા કોલમ પર લાલ અક્ષરે લખેલી સૂચના દેખાઈ અને હું થંભી ગયો.

સૂચના હતી “મહેરબાની કરી અહીં કોઈ થૂકશો નહી” હું જ્યારે પણ આ સૂચના વાંચતો ત્યારે મને થતું કે થૂકવું શબ્દમાં ‘થ’ની ઉપર મીંડું આવે. ‘થૂંકવું’ એવું. થોડો ઘણો સાહિત્યિક કીડો મારી અંદર હોવાથી મને આ શબ્દદોષ ખટકતો; ભલે મારા લખાણ અને વ્યાકરણમાં હું ઢગલાનો ઢ રહ્યો!

મેં નોંધ્યું કે અત્યારે થૂંકવું લખાયેલું હતું. થ ને માથે મસ્ત ગોળાકાર મીંડું થયેલું હતું. આ મીંડું કોણે કર્યું એવો પ્રશ્ન મને થયો. મેં થૂંકવું શબ્દ નજીકથી જોયો, થ ની માથેના મીંડાને સ્પર્શ કર્યો. તે હજુ તાજું જ હતું. હું વિચારે ચડ્યો….

અચાનક મારામાં શેરલોક હોમ્સની આત્મા પ્રવેશી! ઓહ્હ્…આતો બહાદૂરના મોઢામાંથી ઊડેલાં લોહીના છાટામાંનું એક ટીપું સીધું અહી ગોઠવાયું હતું! થૂકવું ને બદલે થૂંકવુંની ભૂલ બહાદૂરે સુધારી હતી…અર્થાત બહાદૂરના જડબાના પ્રહારમાંથી નીકળેલા લોહીએ જ.

મને બહાદૂર પર માન થઈ આવ્યું. ગુજરાતી જાણતો ન હોવા છતાં તે હોશિયાર પ્રૂફ રીડર બની શકે છે તે જાણી મને આનંદ થયો.

ખુશ થતો હું મારા ઘર તરફ રવાના થયો.

eછાપું

તમને ગમશે: પાનનો ગલ્લો પણ સ્વરોજગારી જ કહેવાય જો તમે એમ માનો તો