રક્ષાબંધને પરમ ‘ક્રશ’ ના પ્રેમબંધનની થઇ જબરદસ્ત ધમાચકડી…

21
637
Photo Courtesy: dubeat.com

રક્ષાબંધનના આગલા દિવસની રાત ભાંગતી હતી. મોટી થાળી જેવડો શુક્લ પક્ષની શ્રાવણી ચૌદશનો ગોળ ચાંદો, કાળા ડિબાંગ આકાશમાં ટીંગાતો અમી વરસાવી રહ્યો હતો. ટમટમતા તારોળિયાવ કાજળઘેરા આકાશમાં રંગોળી પુરી રહ્યાં હતાં. વરસાદી ભેજથી લથપથ ઠંડો પાકટ પવન વિંઝણાની જેમ વિંઝાતો હતો. પુત્ર પરમ તરફ બહુ જલ્દીથી આવનારી મુશ્કેલીથી બેધ્યાન કુટુંબ નિયોજનનું છડેચોક ઉલ્લંઘન કરતાં મચ્છરો સાથે પકડમદાવ રમતો હું, પ્રકૃતિની આ રાસલીલાને રોમેરોમમાં સમાવી લેવાં બાલ્કનીના કઠેડા પર હાથ ટેકવી ઊભો હતો.

એવામાં મારા બાથરૂમનો દરવાજો ધડામ કરતો ખૂલ્યો. દરવાજો ખુલવાની જ રાહ જોતી પત્ની પુત્ર પરમની નોટબૂક ફેંદતી તાડુકી : “એલા, તારે ગુજરાતીમાં કેટલાં માર્ક્સ આવ્યા?”

“પણ મમ્મા આતો યુનિટ ટેસ્ટ હતી, એમાં ઓછાં માર્ક્સ આવે તો ચાલે.” કેટલાં માર્ક્સ આવ્યા એ પ્રશ્નને ઠેકીને પત્નીના બીજા પ્રશ્ન ‘આટલાં જ માર્ક્સ હોય?’ એનો જવાબ ધડદેતાંક આપી પરમે થોડાં સમયની બચત કરી.

મને પ્રકૃતિના સૌંદર્યને માણવામાં ખલેલ પડતી હતી, મારા નામની છડી પોકારાય એ પહેલાં જ હું શયનખંડમાં ચુપચાપ દાખલ થયો. પુત્ર ટૂવાલની પોતડી પહેરી, ત્રાસી ડોકે વાળને સ્ટાઈલથી સહેલાવતો, સીટી વગાડતો અરીસા સામે નાચતો હતો. વાતુડી (પત્ની) પરમની નોટબૂકના પાના ઊથલાવતી એકલી એકલી બબડી રહી હતી.

“અરરરરરર… આવા અક્ષર હોય! ઈન્કપેનથી શું કામે લખે છે? એનાંથી પાછળના પાના પર કેવાં ડાઘ પડે, જો તો ખરા?” તેણે પરમ તરફ ફરિયાદી નજર નોંધી. મારી તરફ ડબલ ફરિયાદી નજર નાંખી, “અમારા જમાનામાં આવડી ઉંમરે એક ઠોઠીયું સીસપેન હતું. આને તો અઠવાડિયે નવી નવી મોંઘી પેન જોયે, આયવો મોટો જામસાહેબ નો ગગો નહીં તો” એણે ખીજથી ચોપડા દફતરમાં ઠુસતા એક હળવો નિસાસો નાંખ્યો, એક નોટબૂક મારી તરફ ફેંકતા હાથના લટકા સાથે બોલી: “હું તો કાય સહી નથી કરવાની, તમે જ આના ટેસ્ટ પેપરમાં સહી કરી દો.”

મેં નોટબૂક હાથમાં લીધી, અક્ષરો જોયા. ટેસ્ટના માર્ક્સ જોયા. પત્ની સામે જોયું. પત્ની હજુ ફાટેલી આંખે પરમને તાકી રહી હતી. મેં પત્નીની આંખનું પગેરું દબાવી પરમ સામે જોયું. પાછું નોટબૂકમાં જોયું. ગુજરાતીની ટેસ્ટના માર્ક્સ અને અક્ષરો જોઈ સહી કરતા મોટા અવાજે સ્વગત બબડયો, “મમ્માની વાત સાચી છે, શાહીમાં મંકોડા ઝબોળીને દોડાવ્યા હોય એવાં અક્ષરો છે તારા, ભાઈ. અંગ્રેજી માધ્યમમાં ભણતાં ડોબાઓને ગુજરાતી આવડતું જ નથી.” મેં પરમ સામે આંખોનું નાળચું તાક્યું, મન મનાવા હું આગળ બોલ્યો: “મારો બેટો મેઘાણી નહીં થાય તો મારિયો પુજો થશે! બીજું શું.”

“બોવ લાડ લડાવી લડાવીને તમે જ બગાડ્યો છે આને, દિવસે દિવસે ભણવામાં સાવ દાંડ થતો જાય છે!” વાતુડી ક્રોધિન્ગ.

પરમ વાતુડીની વાત સાંભળીને ફૂંગરાઈ ઊઠ્યો, ખખડધજ કબાટનું હેન્ડલ કોઈ લુહાર ધમણ હાંકતો હોય તેમ તેણે જોરથી દબાવ્યું. હોરર ફિલ્મના કમાડ ખુલવાના અવાજ પેઠે કબાટ ખુલ્યો. તે જોઈ પત્ની એ મને ઉદ્દેશીને ફરી ફરમાવ્યું:

“કહેવાતું તો કાય નથી આજકાલના છોકરાવને! બારખાંડીનો બરો છે તમારા ગગાનો!”

“બસ કર ભૂરી, કાલ રવિવાર છે, રક્ષાબંધનનો તહેવાર છે. તારી ખીજના પુરવઠાને સોમવાર સુધી ઠેકાડી દે. કાલની રજામાં ટેસડો કરવા દે એને.” મેં શાંતિ વાવટો ફરકાવ્યો, વાતની દિશા બદલતા મેં કહ્યું: “અરે હા… કાલ બપોરે તો પાર્કિંગમાં જમણવારનો પ્રોગ્રામ છે. સમૂહ રક્ષાબંધન રાખેલું છે, હેં ને?”

“હા… યાર…મારે હજું આરતીની થાળી તૈયાર કરવી છે, વાળમાં મહેંદી નાખવાની બાકી છે. મિઠાઈ અને પ્રસાદના ડબ્બા ભરવા છે. તમારા લોકોની બબાલમાં સાવ નવરી જ નથી થતી હું.” વાતુડી વદી.

પરમે કબાટમાંથી એક પેન્ટ બહાર કાઢ્યું. તે જોય વાતુડી એ ખીજની નવી ઈનિંગ ખેલી: “આ સફેદ પેન્ટ આજ નહીં કાલ પહેરજે, બધા ભેગા થશે ત્યારે એ સારું લાગશે.”

“તારું એ સફેદ પેન્ટ કાલ કાળું થશે તો પાછી તું લાલ થઈશ. આજ જ એને પહેરવાં દે!” પરમે વંકાયેલા મોઢે બેજવાબદાર ઉત્તર આપ્યો. વાતુડી સમસમી ઉઠી. મેં વચ્ચે કુદી વાતુડીને લેકચર આપ્યું:

“જો છોકરાઓ જાતે નહાતા થઈ જાય, નાહીને સ્પ્રે છાંટે, અરીસા સામે ખાસ્સો સમય સુધી પોતાનું થોબડું જોઈ નાચ્યાં રાખે, ક્યાં કપડાં પહેરવાં એની પસંદગીમાં સમય લે, પરિવાર કરતા દોસ્તો પ્રિય થવા લાગે, પોતાના મોબાઈલ, ટેબ્લેટમાં પાસવર્ડ રાખતાં થઈ જાય અને આપણે આવીએ તો સંતાડી દે ત્યારે સમજવું કે છોકરાઓ મોટા થઈ ગયાં! એને એનું સિલેક્શન કરવા દે.”

“બગાડો હજી મારે શું…” એમ કહી તે નાકનું ટીચકું ચડાવી રસોડા તરફ જતી હતી એવામાં પરમે ઘટસ્ફોટ કર્યો:

“બાય ધ વે ….કાલ અમે લોકો તમારી સાથે રાખડીયું બાંધી ટાઈમ પાસ નથી કરવાના, અમે ફ્રેન્ડ્સ બહાર હેંગ આઉટ કરવા જવાના છીએ.”

“શું????” તે થોભી ગઈ, “ક્યાંય નથી જવાનું તમારે, કાલ આપણે સાથે જ નીચે પાર્કિંગમાં રહીને રાખડી બાંધવાની છે. કઝીન ચાંદની આવશે તને રાખડી બાંધવા. તમારું હેંગ આઉટ ફેંગ આઉટ કરજો બીજે દિવસે. સમજ્યો? લોડગવંડરનો દીકરો.”

“ડેડી….?”

મારી હાલત સૂડી વચ્ચે સોપારી જેવી થઈ. હું ચૂપચાપ મોબાઈલ હાથમાં લઈ મંચડવા લાગ્યો. પત્ની તેના કાલના અગત્યના કામો પતાવવા રસોડામાં ચાલી ગઈ. પરમ બગલમાં કંઈક સુગંધી રોલર લગાવતો, જગલ બિલાડો ઉંદરના દરને તાકે એમ આંખો ફાડી પોતાના કપડાના ઢગલા સામે એકીટશે જોતા ક્રોધથી નસકોરાં ફૂલાવા લાગ્યો.

થોડીવાર સુધી શયનખંડમાં યુદ્ધ પછીની શાંતિ સ્થપાઈ. બધા પોતપોતાના કામે વળગ્યા. પુત્ર તૈયાર થઈ ટેબ્લેટમાં કોઈ સાથે ચેટિંગ કરતો હતો. તે કાલના પ્રોગ્રામને લઈ થોડો ટેન્શનમાં હોય એવું મને લાગ્યું. વાતુડી મીઠાઈના પેકેટો લાવી ટેબલ પર ગોઠવવા લાગી, આરતીની થાળી અને રાખડીઓ લઈને એણે ટેબલ પર ગોઠવ્યા.

“કુંતા અભિમન્યુને બાંધે અમ્મર રાખડી રે…

દીકરા દુશ્મન ડરશે દેખી તારી આંખડી રે.”

વાતુડીએ કાલ બાંધવાની, ટેબલ પર પડેલી રાખડીઓ હાથમાં લેતાં એક ફેમસ, રક્ષાબંધનના તહેવારને અનુરૂપ લોકગીત પોતાના સુરીલા ગળાએથી વગાડ્યું. પૂર્ણત ખીલેલા આંબાની મોરવંતી ડાળખી પર બેસીને ટહુકતી કોયલ જેવો મીઠો કંઠ સમગ્ર શયનખંડમાં ગુંજી ઊઠ્યો! પાણીપતના યુદ્ધ મેદાનમાં દેવાતી તલવારની તાળીઓ સમી, વાતાવરણ ભક્તિરસમાં ફેરવાયું!

“વાવ…મમ્મા. વોટ એ વોઈસ! પરમે મોબાઈલ મૂકી, મીઠડો થવા વાતુડીના વખાણ કર્યા. તે હસી. મસ્તીનું હસી. મા-પુત્રનો કેવો સંબંધ છે આ! થોડીવારમાં ઝઘડો, પાછો એજ સ્નેહ નીતરતો સંબંધ. નિરૂપા રોય આ દ્રશ્ય જુવે તો આઠેય આંગળીએ ટચકિયા ફોડી મા-દીકરાના ઓવારણાં લે! હું અહોભાવથી બંનેને જોતો જ રહ્યો. વાતુડી એ ગીતની બીજી કડી ઊપાડી. પરમને એમાં રસ પડ્યો એટલે મેં એને આ ગીત સમજાવતા વાત આરંભી.

“બેટા, મહાભારતની લડાઈ તો તને ખબર જ હશે. મહાભારતની લડાઈનો બેસ્ટ પ્રસંગ આ ગીતમાં સમાવી લીધો છે. અર્જુનના દીકરા અભિમન્યુની દાદીએ લડાઈ માટે પોતાના પૌત્રની રક્ષા ખાતર એક રાખડી બાંધી હતી. તે ફેમસ સાત કોઠાની વાત આ લોકગીતમાં કહેવાઈ છે. આ PUBG ગેમ કલાક એક રમવાનું બંધ કરી YouTube પર આ ગીત અને મહાભારતનું અભિમન્યુનું સાત કોઠાનું યુદ્ધ જોઈશ તો મજા આવી જશે.” મેં એના માથા પર હાથ ફેરવતાં વાત્સલ્ય ભાવથી કહ્યું.

“મને તમે કહો તે યુદ્ધમાં શુ થયું?” ધુતરાષ્ટ્ર સંજયને પૂછતો હોય તેમ આતુરતાથી એ મને પૂછવા લાગ્યો.

“એમાં એવું હતું કે ….અમર રાખડી પહેરવાથી અભિમન્યુ અમર બની જાત. કોઈ એને મારી શકત નહીં. અભિમન્યુને કોઈ આ યુદ્ધમાં હરાવી શકત નહીં. કહેવાય છે કે એક ઉંદર અભિમન્યુની આ રાખડી કાપી ગયો! ભૂલથી અભિમન્યુ રાખડી વગર જ યુદ્ધ લડવા જતો રહ્યો.”

“ઓહ! પછી???” તેની જિજ્ઞાસા વધી.

“કુરુક્ષેત્રના રણમેદાનમાં એ ખૂબ લડ્યો, બેય પક્ષના સૈનિકો તેની બહાદુરી જોવાં લડતા-લડતા થંભી ગયા. ઘણાબધા યોદ્ધાઓ એના પર એકસાથે તૂટી પડ્યાં, જે યુદ્ધના નિયમ વિરુદ્ધ હતું. દુશ્મનોએ ચીટિંગ કર્યું. છેવટે તે મહાપરાક્રમી હાર્યો, હારીને વીરગતિ પ્રાપ્ત કરી. મરી ગયો. આ મહાભારતના યુદ્ધનો સૌથી કરુણ અને જોવા જેવો પ્રસંગ છે. બેટા”

“ઓહ!” તેની આંખોમાં હતાશાની વાદળી હિંચકી.

“લોકો એવું કહે છે એ બધા કૃષ્ણના જ કરતૂતો હતા.” મેં લોક વાયકા કહી.

“લે કેમ? એમાં કૃષ્ણ એ શું કર્યું?” તેનો વહાલો કાનુડો વચ્ચે આવ્યો એટલે તેણે સવાલ ઊઠાવ્યો.

“એ તારા જેવો અવળચંડો, મનમોજીલો, અદેખો હતો. અર્જુન જ બેસ્ટ ધનુરધારી રહે એવું કરવાં માટે જ કૃષ્ણએ આવું કર્યું હતું.”

“તમે મને સમજાય એમ કહો” તેનો રસ વધ્યો.

**બેટા, હું રક્ષાબંધન પર આર્ટિકલ લખું છું. મહાભારત કે કૃષ્ણલીલા પર નહીં. આ આખી કથા નિરાંતે તને કહીશ, અત્યારે મને મારી કથા આગળ વધારવા દે. જો ડોરબેલ વાગ્યો, મમ્મા દરવાજો ખોલવા ગઈ…**

“આવો શર્માજી…આઈયે આજ આપ ભુલા પડે.” વાતુડી એ દરવાજો ખોલી અમારા ફ્લેટમાં બનારસથી અહીં વસેલા શર્માજીને બાવા હિન્દીમાં આવકારો આપ્યો, “સાંભળો છો, શર્માજી આવ્યાં.”

“એ આવ્યો…” હું શયનખંડમાંથી બહાર નીકળવા જતો હતો ત્યાં પરમે મને રોકીને આજીજીના સ્વરે કહ્યું: “ડેડ, હું કાલ પ્રોગ્રામમાં હાજર નહીં રહું. અમારે બહાર ફરવા જવું છે. મૂવી જોવા જવું છે. અમે લોકો એ પ્લાન બનાવી લીધો એમાં ફેરફાર ન કરો, પ્લીઝ.” તેની કૂણા કાળજા પરનો ઘસરકો મને સ્પષ્ટ દેખાતો હતો.

“તને આ રક્ષાબંધનથી પ્રૉબ્લેમ શું છે? પછી વિકેન્ડમાં જજો, કાલ તો ન જવાય. અમે તને ક્યારેય ના પાડી છે? ખોટી જીદ ના કર. પ્લીઝ” આટલું કહી એના જવાબની રાહ જોયા વગર હું દીવાનખંડ તરફ રવાના થયો. ભરીભાદર તલાવડી જેવા અમારા ઘરમાં માતમના ઓળા ઉતર્યા. પુત્રની નમ્ર વિનંતીઓ મારી પીઠ પસવારતી રહી.

દિવનખંડના સોફા પર શરમાળ શર્માજી સંકોળાઈને નીચી મૂંડીએ બેઠાં હતાં. બનારસથી તે અહીં આવી વસ્યાં હતાં. ત્યાંના અખાડામાં ખાડા કરી કરી તે કબડ્ડીને રવાડે ચડી ગયાં, કબડ્ડીમાં નેશનલ લેવલ સુધી તે રમ્યા હતા એવું એ અમને સર્ટિફિકેટ બતાવ્યા વગર અવારનવાર કહેતાં. એની આ ધગધગતી ઉપલબ્ધીને લીધે અહીંની એક પ્રાઇવેટ સ્પોર્ટ્સ ક્લબમાં એ ટ્રેનર તરીકે સર્વિસ આપી રહ્યાં છે. ઉત્તરપ્રદેશથી કમાવા અર્થે બહાર નીકળી જતાં લોકોના બ્રાન્ડ એમ્બેસેડર એવા શર્માજી, ઉત્તરપ્રદેશની તાસીરથી વિપરીત પાન-ગુટખાને હાથ લગાવતા નથી! તે વગર તિલક અને જનોઈએ કાશીના બ્રાહ્મણ છે.

“અરે વાહ…કોઈ દિવસ નહીં ને આજ શર્માજી અમારે ત્યાં ભૂલા પડ્યાં! પધારો પધારો. ” મેં શર્માજીની શરમાળતા ઉલેચતા આવકારના બે વેણ કહ્યાં. તે માત્ર મલકાઈને પગના અંગુઠાથી વિટ્રીફાઇડ ખોતરતા રહ્યાં. તેના હાથમાં કાગળ જોઈને વાતુડી એ વાતનું નવું મંડાણ કર્યું:

“આ હાથના કાગળમાં શું લઈ આવ્યા?” વર્ષોથી અહીં રહેતાં શર્માજી ગુજરાતી સમજી શકે છે. પોતાની બાવા હિન્દી કરતાં ગુજરાતી શર્માજી સહેલાઈથી સમજી શકશે એવાં વિચારે વાતુડીએ ગુજરાતીમાં જ પૂછ્યું.

“ઓહ..યસ યસ.. મિસ્ટર એન્ડ મિસિસ ભીમાણી, મેં મુદ્દે કી બાત કહેના ભૂલ ગયા. પ્રમુખ સાહેબ આજ કે લિયે બહાર ગયે હે ઇસલિયે મુજે યે કામ સોપા હૈ.” આટલું બોલી એ હાંફી ગયા. શ્વાસ અંદર બહાર કરી તે પાછા બોલ્યાં: “કલ કે પ્રોગ્રામ કે લિયે આપ તીન લોગ હી હો કી કોઈ ગેસ્ટ આને વાલે હૈ, મેં મેમ્બરો કા લિસ્ટ બના રહા હું. તાકી કિતને મેમ્બર હો જાય …સો, કેટરીંગ વાલે કો પતા લગે કી કિતને લોગો કા ખાના બનાના હૈ.” પરમ તેની બોલવાની સ્ટાઈલમાં મજા પડી, તે એકીટશે શર્માજી સામે જોઈ રહ્યો. શર્માજી એ પરમનો ગાલ વ્હાલથી રીક્ષાવાળો ભોપું દબાવતો હોય તેમ દબાવી તેની સામે હસ્યાં.

“ઓહ..એવું છે? ના ના અમે ત્રણ જ હોઈશું. ગેસ્ટ આવવાના છે રાખડી બાંધવા પણ જમશે નહીં. જતા રહેવાના છે. બધા ને…” વાતુડી વધુ આગળ વધે એ પહેલાં મેં એને વારીને શર્માજીને આદેશ આપ્યો, “ત્રણ મેમ્બર અમારા લખો.”

“ઓલ રાઈટ” તે ચાર પાંચ વખત આવું બોલી, કાગળમાં ટપકાવી જતાં જતાં બોલ્યાં: “સુબહ નો બજે પાર્કિંગ મેં, એની પ્રોબ્લેમ?”

“નો નો…કોઈ વાંધા નહી, હમ પહોચ જાયેંગે.” વાતુડી બાવા હિન્દીમાં બોલી, અમે એને ઝાપા સુધી વળાવી પાછા ફર્યા.

જમવાની વાર હતી, હું પાછો શયનખંડમાં આંખો બંધ કરી પડ્યો.

“ડેડ, પ્લીઝ…” પરમની ધખધખતી વિનંતીઓ ચાલુ થઈ. હવે હું અકળાઈ ઊઠ્યો.

“કાલ..ક્યાય નથી જવાનું, સવારથી ચુપચાપ નીચે જઈ રમવાનું, રાખડી બાંધવાની. જમવાનું પણ ત્યાં જ છે, જમીને સીધું ઘરે. નો તોફાન, સમજ્યો?”

“ડેડ, અમારું પ્લાનિંગ વિખાઈ જશે. કેવું મસ્ત પ્લાનિંગ અમે લોકો એ બનાવ્યું હતું.”

“મને પૂછીને બનાવ્યું તું?”

“ડેડ, પ્લીઝ પ્લીઝ પ્લીઝ….ડેની એ મૂવીની ટીકીટો બૂક કરી દીધી છે. હવે પ્લાન કેન્સલ થશે તો પૈસા પડી જશે. બધાનો મૂડ ઓફ થશે.”

“ડેની?? મનોજનો ડેની? પેલો કાદુ મકરાણી જેવો છે એ?” ડેનીનું નામ સાંભળી મેં તોપના ગોળા જેવી આંખો પરમ સામે તાકી, “એના ખાનદાનમાં હાથકડી સિવાય કોઈએ કાંડામાં પહેર્યું જ નથી. સાલ્લાવ બધા નાસ્તિકો છે એના કુટુંબમાં. ડેનીને રવાડે ચડીશ નહી. એનાથી દૂર જ રહેવાનું. સમજ્યો?”

“પરમ….જાતો નીચેથી ગાયના દૂધની થેલી લેતો આવ જોયે.” વાતુડીએ રસોડામાંથી ટહૂકો કર્યો. પરમ નીચે દૂધ લેવા ગયો. તેના ટેબ્લેટનું લોક ખુલ્લું હતું. મેં તેનું ટેબ્લેટ ઊઠાવ્યું. વોટ્સઅપની આવકનું રજીસ્ટર તપાસવા મેં તેનું વોટ્સઅપ ઓપન કર્યું, આવેલાં મેસેજ જોવા લાગ્યો. એક હમણાનો તાજો ડેનીનો મેસેજ હતો. મેં તે ખોલ્યો, કાલના પ્રોગ્રામ વિષે બેઉ ચેટીંગ કરતાં હતા. મને એમાં કશી ખબર ન પડી. પરમ આવે એ પહેલાં મારે કાલના એના પ્રોગ્રામ બાબતે જાણવું હતું. માટે મેં ડેનીને પરમના ટેબ્લેટમાંથી જ વોટ્સઅપ કોલ કર્યો.

“બે યાર…શું મગજની મા ફાડે છે, બાપાને સમજાવતા તને આવડતું નથી. ક્યારે શીખીશ? તારા બાપા તો ચપટીમાં પીગળી જાય એવા છે. હું ટેરરીસ્ટ જેવા મારા બાપાને સમજાવી શકતો હોવ તો તું તારા ગાય જેવા બાપાને નાં સમજાવી શકે?” હું કશું બોલું એ પહેલાં જ ડેની એકી શ્વાસે બોલી ગયો.

“બેટા ડેની…” મેં એટલું જ ભારે અવાજે કહ્યું, થોડીવાર સુધી સામેથી કશો જવાબ ના આવ્યો. ડેની આમતો લખ્ખણે પૂરો હતો. પાણીમાં તાપ કરે એવો ડેની વાતોમાં ભલભલાને ભૂ પીવડાવી દે એવો, ઉમર કરતા વધારે બુદ્ધિવાળો છે.

“યસ અંકલ…સોરી અંકલ” તે બઘવાયો.

“બેટા ડેની, આ તમારા લોકોના શું ભવાડા છે, મને જરા કહીશ? મેં રુવાબદાર અવાજે પૂછ્યું.

“કશું નહી અંકલ…જસ્ટ હેંગ આઉટ વિથ બડીસ….” ભોઠો પડતાં તેનો અવાજ નરમ થયો.

“ડેની, કાલની જગ્યા એ વીકેન્ડમાં તમારું ફરવાનું ગોઠવજો. આ તમારે હેંગ આઉટની આટલી બધી ઉતાવળ શું છે?” મેં એને દમદાટી મારીને હુકમથી પૂછ્યું. તે બોલ્યો નહી માટે મેં ધમકી આપતા કહ્યું: “જો ડેની, સાચું કહી દે…નહી તો તારા પપ્પાને કહીશને તો તને સાબુ સોડા વગર ધોઈ નાંખશે. પરમ નથી ત્યાં ઝડપથી તમે લોકો શું કામ આ પ્લાન બનાવો છો  એ કહી દે. તારી પાસે પાંચ મિનીટ છે.” મેં એની ઓનલાઈન બોચી પકડી ખખડાવ્યો. સામેથી ખોંખારો ખાઈ ડેની પોપટની જેમ બોલવા લાગ્યો.

“અંકલ, પેલી શ્યામ અંકલની પીન્કી છે ને….તેની…તેની …તેની..”

“સાંભળું છું, આગળ બોલ.” તેની જીભ કોચાવાઈ એટલે હું ધખ્યો.

“અંકલ, પીન્કી સાથે પરમને ક્રશ છે. જો કાલ પીન્કી પરમને રાખડી બાંધે તો તે ભાઈ-બહેન બની જાય ને! પરમના ફ્રેન્ડસ તે બંનેના રાખડી બાંધતા ફોટા પાડી ફેસબુક પર મૂકી ચીડવે. પરમને પીન્કીના હાથે રાખડી ન બંધાવી એ રીઝનથી અમે લોકો ફલેટમાંથી નાસીને બહાર જઈ રહ્યાં છીએ.” આટલું કહી તેનો અવાજ રોતલું થયો. ભોયતળિયું મારગ આપે તો હું સમાઈ જાવ એવો ઝંખવાયો. હવે મને બધું સમજાય ગયું કે આ લોકો કોકના હૈયાના કમાડ પર નોક કરવાની લ્હાયમાં આ પ્રોગ્રામ કેન્સલ કરવાના હતાં.

“મુવાઓ..ગઠીયાવ…અક્કલના અધુરાઓ…હજુ ઊગીને સામા થાવ છો ત્યાં આ ક્રશની વાતો કરો છો. ક્યાંય જવાનું નથી. પરમ આવે એટલે તું જ એને વોટ્સઅપમાં મેસેજ કરીને કોઈ બહાનું બનાવી ના પડી દેજે. જો આમ ના કર્યું તો….” મેં વાત અટકાવી કોલ કાપી નાખ્યો. મારી બરાબરની હટી ગઈ. ઊંચા અવાજના લીધે પત્નીએ આવીને પૃછા કરી કે શું થયું. હું અત્યારે એને આ કમઠાણ બાબતે કહીશ તો તે ચંડિકાનું રોદ્રરૂપ ધરશે. હું તહેવાર બગાડવા માંગતો નહોતો. પરમ હાથમાં દૂધની થેલી ઉલાળતો આવ્યો. હું ટીવી જોવા દીવાનખંડમાં પહોચ્યો. તે પાછો ટેબ્લેટમાં જોવા લાગ્યો.

અડધી કલાક પછી જમવાની હાકલ પડી. અમે સૌ જમવા ગોઠવાયા. પરમનું ડાચું ઉતરેલી કઢી જેવું લાગતું હતું. ડેની સાથે એને વાત થઈ ગઈ હોય તેમ એના ચહેરા પરથી સ્પષ્ટ દેખાતું હતું. જમી સવારે વહેલાં ઊઠવાનું હોય કાલના પ્રોગ્રામની વધું ચર્ચા કર્યા વગર અમે થોડીવારમાં સુઈ ગયા.

લાગતું વળગતું: અમદાવાદ ની એ સલૂણી સવારે…..

સવારના સાડા નવ વાગી ચુક્યા હતા, હું ઝડપથી  તૈયાર થયો. પત્ની તેની તૈયારીમાં ગૂંથાયેલી હતી. પરમ વિલે મોઢે નવા કપડાં પહેરતો હતો. હું પ્રોગ્રામ માટે પાર્કિંગમાં જવા નીકળ્યો.

ફ્લેટવાસીઓ નવાનવા કપડાં ચડાવી પ્રોગ્રામની તૈયારી કરવામાં વ્યસ્ત હતાં. વાહનો હટાવી પાર્કિંગને પાડીને પાદર કરી નાખ્યું હતું. પાણીના ફૂવારાથી આખું પાર્કિંગ ધોઈ ચોખ્ખું ચણક કરેલું હતું. એક ખૂણામાં ફાટેલાં ડબ્બા પર બેસી એક જાડો કંદોઈ ગમછો ખભે નાંખી પૂરીઓ તળી રહ્યો હતો. થોડી કેટરર્સ બહેનો ગોળ ચકેરડું કરી ઊંધીયાના શાક સમારતી હતી. બીજી બાજુ વરસાદની વાછટ ન આવે તે રીતે બૂફેનું ટેબલ ગોઠવાઈ ગયું હતું. પ્રમુખ પ્રકાશભાઈ ગાંડા ગજરાજ પેઠે માથું હલાવી આટા મારતાં સૂચનાઓ આપી રહ્યાં હતાં.

“આવ આવ…વેદિયા. આ તારી કાય રીત સે, આટલું મોડું અવાય!” પ્રકોપકાકાની આગેવાનીમાં ફ્લેટવાસીઓની સભા એક બાજુ ભરાયેલી હતી. કાકા એ મને આવકર્યો, હું તેની બાજુમાં જઈ બેઠો. સજાના ભાગરૂપે એણે ઓળખીતા કંદોઈને કહ્યું: “આ અમારા ભાઈને ભજીયા પાડવા બરકજો.”

બેઠેલાં બધા હસ્યાં. હું મોડા આવવાની સફાઈ આપું એ પહેલાં કાકા પાછા બોલ્યાં: “એ બધું જાવા દે…આ રક્ષાબંધન વિષે બે શબ્દો કે. શું કામ ઊજવાય ને એવું હંધુય.”

“કાકા, એમ તો ઘણા કારણો છે…દાનવ બલિરાજા સામે રક્ષણ માટે તેની પત્ની ઈન્દ્રાણી એ પતિ ઇન્દ્રને રાખડી બાંધી હતી. કુંતા માતા એ અભિમન્યુને રાખડી બાંધી હતી. રાણી કર્ણાવતી એ ધર્મનો ભાઈ માની પોતાના શીલનું રક્ષણ કરવાં હુમાયુને રાખડી મોકલી હતી.”

“વાહ વાહ…જોયું અમારા વેદિયાનું જ્ઞાન.” કાકા એ બેઠેલાં બધામાં મારા વખાણ કર્યા એટલે મને થોડું પોરસ ચડ્યું.

“જુઓ, રક્ષાબંધન માત્ર ભાઈ-બહેનનો જ તહેવાર નથી. આતો તમારા કોઈ પ્રિય વ્યક્તિની રક્ષા માટેની તમારી મનોકામના અર્થે બાંધવામાં આવતો સૂતર નો તાંતણો છે! સૈનિકોને દેશની રક્ષા માટે રાખડી બાંધવામાં આવે છે.” મેં મારું જ્ઞાન ઠાલવ્યું.

“અમારા ગામડામાં રક્ષાબંધનના દિવસે હળ જીતવાની સ્પર્ધા થતી. હળ અમારા ખેડૂતોનું પ્રિય અને મુખ્ય હથિયાર માટે જે જીતે એ મોજમાં આવી જતો.” કાકા એ પોતાના જમાનાની વાત કરી, “કોઈ ઊતાવળે કામ કરે તો એક કહેવત અમે કહીએ કે ‘ન્યા ક્યાં તારે હરિયું જીતવા જવું છે’”

આ વાતો ચાલતી હતી એવામાં જમવાની સુગંધને લીધે કે એનકેન કારણે મહિલાઓથી લઈ બધાં પાર્કિંગમાં હાજર થયા. સ્ત્રીઓ હાથમાં આરતીના થાળ, મિઠાઈઓ લઈ આવી પહોંચી. થોડીવારમાં પાર્કિંગ FTVનું મેદાન બની ગયું. મૂન વોક કરતી શીતલી રાજધાની ટ્રેન રોકાય જાય એવી લાલ ચટક સાડી પહેરી પોતાના વર અંકિતના હાથમાં હાથ નાંખી પહોચી. છોકરાઓ ક્રિકેટના સાધનો લઈ રમવા લાગ્યા. કોણ કોને ક્યારે રાખડી બંધાશે એ નક્કી કરવામાં અંધાધૂધી વ્યાપી, ગોકીરો થયો.

પરમ નવા કપડા પહેરી પરણવા જતો હોય તેવી વાયડી ચાલે પાર્કિંગમાં પ્રવેશ્યો. તે હજુ મોઢું ફુલાવી પોતાના સત્તર ખાંડીના મિજાજની ઝલક આપી રહ્યો હતો. તેણે એક ખુરશી પર કોઈ રજવાડાનો પાટલીકુંવર પેઠે કોઈની સામે જોયા વગર ચૂપચાપ બેઠક જમાવી.

આ ઘમાસાણ ચાલતું હતું એવામાં ફ્લેટના મુખ્યદ્વારે અડધો રસ્તો રોકી એક ઓડી કાર પાર્ક થઈ. તેમાંથી લેમ્બ્રેટા સ્કૂટર જેવો આધેડ વયનો પુરુષ લેંઘા-ઝભ્ભા સાથે ઊતર્યો. બાજુની સીટમાંથી ચમકતો લીલા કલરના ડ્રેસ પહેરેલી ભાદરવાના ભીંડા જેવી પાતળી તાજગી સભર સુંદર નારી ઊતરી. પાછળની સીટમાંથી એક ક્યુટ છોકરી સ્મિત રમાડતી ઊતરી. બધા તેમની સામે જોઈ ઘુસપુસ કરવાં લાગ્યાં. ફ્લેટના કલરઘેલા લોકોની આંખો તેમની તરફ મંડાણી. એવામાં એ કજોડા પર પ્રમુખનું ધ્યાન પડ્યું, તે દોડતાં તેમની તરફ ગયા. આદર સાથે તેમને અમારા પાર્કિંગમાં દોરી લાવ્યા. લેભાગુ ફ્લેટના રહેવાસીઓ પાસેથી ખુરશી ખેંચીને તેમને બેસાડ્યા.

બે-ત્રણ ખોંખારા ખાઈ પ્રમુખ સાહેબે અમને આવેલા મહેમાનની ઓળખાણ કરાવતા કહ્યું: “આ આપણા કોર્પોરેટર ચંદુભાઈ ચૌદશીયા છે, તેને ખાસ વિનંતી કરી આપણા આ પ્રોગ્રામમાં બોલાવ્યા છે.” આટલું બોલી પ્રમુખ સાહેબ લીલા ડ્રેસ વાળી નારી તરફ વળ્યા. તેમને ખબર ન પડી કે આ સુંદર નાર દુદાળા, કદરૂપા કોર્પોરેટરની પત્ની છે કે કોઈ બીજું એટલે તે ઝંખવાયા. કોર્પોરેટરે જ પોતાના ભાષણનો હરખ પૂરો કરતાં ઓળખાણ આપતા કહ્યું: “આ મારી વાઈફ છે, અને આ મારી ડોટર લિપ્સા.” શાર્પનરને સંચો ઉચ્ચારતાં અમારા દેશી ફ્લેટવાસીઓ એ કોર્પોરેટરને ભેટવાની હરીફાઈ કરી અંગ્રેજી બોલતાં સ્વાગત કર્યું!

લિપ્સાનું નામ કાને પડતાં પરમની ભ્રમરો ખેંચાઈ, તે ટોળા બાજુ જોવા લાગ્યો. તે મેં બરાબર નોધ્યું. પરમ તેજ ચાલે ડેની તરફ ગયો, બંને પાર્કિંગના ખૂણા પાસે ભેગા થઈ ખાનગી કરવા લાગ્યા. વાતચીતથી હું જોતો હતો કે પરમના ચહેરા પરની નિરાશા ધીમેધીમે ઊડતી હતી. તેના ગળાના કાકડા સુધી આનંદ ઉભરાયો. તે અને ડેની આ કોર્પોરેટર ભણી આવ્યા. લિપ્સા સાથે મધુર સ્મિત કરી હાથ મિલાવ્યા. લિપ્સાને મારી પાસે લાવી મારી ઓળખાણ કરાવતા લિપ્સાને તે મલકાઈને કહેવા લાગ્યો કે, “હી ઈઝ માય ડાર્લિંગ ડેડ.” મને તેઓ આત્મીયતાથી મળ્યાં. મારી આંખો આ જોઈ ચક્કર ખાઈ ગઈ. હું ટોળામાંથી બહાર નીકળ્યો, ડેનીને શોધી મેં એનો કાઠલો પકડી આંતર્યો, ખૂણામાં લઈ જઈ ધીમા અવાજે પૂછ્યું: “એલા, આ લિપ્સા કોણ છે?”

“અંકલ….સ્કૂલની કલાસમેટ છે.” આટલું બોલી ડેનીએ મારી સામે ખંધુ હસી આંખ મારી. મને વિચાર વાયુ થયો. હું ડેનીને વધુ પૂછવા જતો હતો…તેવામાં તેણે પાછી આંખ મીચકારી ટણી કરી, “અંકલ…અનધર ક્રશ!”

“મતલબ આ સ્કૂલની….” હું વાક્ય પૂરું કરું એટલામાં તે પરમ તરફ નાસ્યો. ડેની, પરમ અને લિપ્સા બગીચા તરફ જવા લાગ્યા. હું મટકું માર્યા વગર તેમને જતાં જોતો રહ્યો. બાજુમાં બંગડીઓના મધુર રણકારથી મને ચેતના આવી. આરતીની થાળીવારા હાથે પત્નીએ મને ઠોસો માર્યો. પત્નીએ પરમ એન્ડ કંપનીને જતાં જોઈ મારી સામે નેણ નચાવ્યા. આ પરિસ્થિતિમાં મારે શું કરવું જોઈએ એ મને સમજાણું નહી, મેં ખભા ઊછાળ્યા.

“દીકરો, કોઈ છોકરી સાથે હસીને મીઠી મીઠી વાતો કરતો હોય… એની સાથે ફરતો હોય… ત્યારે એક બાપ આ રીતે તેમની સામે જુએ તો સમજવું કે તે બાપની ડગરી છટકી ગઈ છે.” પત્ની એ મારી જ ભાષામાં મારા પર મીઠામાં બોળેલું ચાબૂક જોરથી વીંઝ્યું.

“હજુ દુધિયા દાંત નથી ફૂટ્યા ત્યાં ટુ ટુ ક્રશ!” મેં જાતને આ સવાલ પૂછ્યો કે પત્નીને, મને ખબર ન પડી.

“ચાલો હવે, ભૂંડા લાગો છો. છોકરાઓની પર્સનલ લાઈફમાં ડોકિયું કરતા તમને શરમ નથી આવતી. ઘેલા તેમાં.” દાઢીએ હાથ રાખી મારા મોઢામાં થર્મોમીટર ઠુંસ્યું હોય તેવા હોઠ કરી હું બાળકોના નિર્દોષ પ્રેમને  જોતો વિચારતો રહ્યો કે, મેઘલી રાતના વરસતા વરસાદના ફોરાં જેવું ભીનું ભીનું ફોરમતું કેવું છે આ બાળપણ! વાતુડીના વઢવાંથી મને ખલેલ પહોચી. અટપટા વિચારોમાં હું એને દોરવાતો આગળ વધ્યો.

રાખડી બાંધવાની વિધિ ચાલુ થઈ ગઈ હતી. એકબીજાના મીઠા મોઢા કરાવી બધા ખુબ હસ્યાં. કોર્પોરેટરને પણ મહિલાઓએ રાખડી બાંધી. કાકાને પણ. પીન્કીએ પરમને રાખડી બાંધી. પરમે પીન્કી સાથે રાખડી બાંધતો વિકટરીનો સિમ્બોલ દેખાડતો ફોટો હસતા હસતા પડાવ્યો.

“એલાવ, તમારે પેટમાં હજી ગલૂડીયાવ બોલતાં નથી? હાલો એઠવાડ પાડવા.” કાકા એ ઊંચે સ્વાદે જમવાનો સાદ પાડ્યો. એઠવાડ પાડવા એટલે? કોઈ સમજ્યાં નહી. મેં ખુલ્લાસો કરતા કહ્યું: “કાકાનું કહેવું એમ છે કે ચાલો જમવા. ગામડામાં અમે જમવા માટે એઠવાડ પાડવા આવો એવું કહી સંબોધીએ.”

બધા ખીલખીલાટ કરતાં જમવા પહોચ્યાં. શ્રાધના કાગડાની માફક અમે જમવા પર તૂટી પડ્યાં. ઊંધિયું—પુરીની જયાફત ઊડી. બધાયે હોજરી ફાટી જાય એટલું દાબી દાબીને જમ્યું. જમીને કોર્પોરેટર સાહેબે વિદાય લીધી. પરમ અને તેના મિત્રોના આગ્રહને માન આપી લિપ્સાને તે લોકો અહી મૂકીને વિદાઈ થયા. બધા થાક્યા. વિખાવા લાગ્યાં. ઝરમર વરસાદ ચાલુ થઈ ચુક્યો હતો, સારસ બેલડી જેવી પરમ-લિપ્સાની જોડી એક જ છત્રી નીચે બગીચામાં ચાલતાં-ચાલતાં વાતો કરતાં હું જોતો રહ્યો.

”ચાલો ઘરે જઈશુંને?” પત્ની મારી પાસે આવી તોફાની આંખો નચાવી બોલી.

“હા….હા..પણ પરમ?” તેણે મારી વાત કાપી, મો મલકાવી કહ્યું: “એ આવશે એની રીતે. એ કઈ નાનો નથી. તમે એની ચિંતા ન કરો.” હું એક પળ થંભી ગયો. વાતુડી તરફ ફરી મેં ડારો આપતા કહ્યું:

“એક મિનીટ, કાલ તું જ એની ચિંતા કરતી હતી…કેવા કેવા વેણ બોલતી હતી. ગુસ્સો કરતી હતી…કટાક્ષ કરતી હતી. આજ પાછી હોશિયારી કરે છે?” મેં બનાવટી ગુસ્સો કર્યો.

“મા છું…મને બધો હક્ક હોય. ખીજાવું, મારવું, વ્હાલ કરવું, રૂસણા, મનામણા. તમે ભલે તમારી જાતને ગમે તેટલાં જ્ઞાની ગણાતા હોવ, મા અને દીકરાના સંબંધમાં તમે હજુ એકડો ઘૂટો છો. માં જે કહેતી હોય તે દીકરાના હિતમાં જ કહેતી હોય. મા કરતાં વધુ કાળજી એના દીકરાની દુનિયામાં કોઈ રાખી ન શકે, પિતા પણ નહી.”

વાત તો વાતુડીની સાચી હતી. હું હજુ એકડો જ ઘૂટું છું. કદાચ કોઈ આ અગાધ સંબંધની ઊંડાઈ માપી નહી શકે! આજ પાછળ કાકા ન આવતા હોત તો વાતુડીને આ વ્યાખ્યાન બદલ માનથી જિંદગીની પહેલી જાહેર જપ્પી આપી દેત!

ઊંધિયા-પૂરી એ મારા સાંજના પાંચ વાગ્યા સુધી હાલેરડા ગાયા. પરમેં આવી મને જગાડ્યો. આજ જેટલો ખુશ એને મેં ક્યારેય જોયો નહોતો. એ નહાવા ગયો. હું દીવાનખંડમાં આવી ચા પિતા છાપું વાંચી રહ્યો હતો. નહાઈ કપડા બદલાવી તે મારી બાજુમાં આવી ટેબ્લેટમાં ગેમ રમતો બેઠો.

”પરમ….” વાતુડીનો બુલંદ અવાજ શયનખંડમાંથી આવ્યો. “આ તારા પેન્ટમાં પૈસા છે એ ક્યાંથી આવ્યાં?”

“ઓહ્હ્ સીટ!” પરમે લમણું કૂટ્યું, માથે હાથ દઈ ચિંતાતુર ચહેરે મારી સામે જોયું.

“ડેડી, ગીવ મી વન ફેવર પ્લીઝ” પરમે બાજુમાં બેઠા બેઠા મને વોટ્સઅપ કર્યો. મેં એ વાંચી તેની તરફ જોયું. તેણે મને વોટ્સઅપમાં જ જવાબ આપવાનું કહ્યું.

“હા …બોલ” મેં વોટ્સઅપમાં લખ્યું. તેના સામું જોયું, મને કશી સમજણ ન પડી. તે બે મિનીટ સુધી ટાઈપ કરતો રહ્યો. અંતે તેનો મેસેજ આવ્યો.

“ડેડ, તમને ખબર જ છે કે આજ રક્ષાબંધને અમારી પાર્ટી હતી. અમારે મેકડોનાલ્ડમાં જમવું હતું. જમીને મુવી જોવું હતું. બીજું પીન્કીને ગિફ્ટ પણ આપવી હતી. એના માટે ૧૦૦૦ રૂપિયાની જરૂર હતી. એ પૈસા મહિના દિવસથી તમારા પોકેટમાંથી ધીમે ધીમે ઊઠાવતો હતો.” મેં એ મેસેજ વાંચ્યો. ફરી ફરી વાંચ્યો. સોફામાંથી ઊભો થઈ એની સામે ડોળા તગતગાવ્યા. અંદરથી વાતુડી પૈસા વિષે અવારનવાર પૂછી રહી હતી.

“ડોબા, અનુ મલિકે અંગ્રેજી ધૂનો એટલી વખત નહી ચોરી હોય જેટલી વખત તે મારા પાકીટમાંથી પૈસાની ઉઠાંતરી કરી હશે! તને મારી પાસે માંગતા શરમ આવતી હતી?” મેં વડચકું ભર્યું. તેણે કાનની બૂટ પકડી સોરી સોરી ડઝન વખત કહ્યું. એની આંખોમાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં. એણે આંખોની અદબપલાઠી વાળી. એજ મને એનું પ્રાયશ્ચિત લાગ્યું. બાળપણમાં ભૂલો ન કરવી એ જિંદગીની મોટામાં મોટી ભૂલ છે! વાતુડી ચિલ્લાઈને બહાર આવી. અત્યારે વાતુડીને ગીજુભાઈની પ્રેરક બાળવાર્તા સંભળાવવાનો મારી પાસે સમય નહોતો. એટલે મેં એને પૈસાની બાબતમાં હાજર સ્ટોકમાં હતા એવાં અટમસટમ કારણો આપી સમજાવી દીધી.

અંતે મેં કુત્રિમ ગુસ્સો છલકાવી છણકો કરતાં વાતુડીને પૂછ્યું: “અબ તુજે કોઈ વાંધા હૈ?”

eછાપું

તમને ગમશે: Mobile અને ટેક્નોલોજીની દુનિયાની 5 કપોળકલ્પિત માન્યતાઓ

21 COMMENTS

  1. લેખક મહોદય આપ સરસ લાખોછો એકાદ નવલકથા લખો

  2. આપની સ્ટોરીમાં અલંકાર નો જે ઉપયોગ કરો છો એણે મને આપની ફેન બનાવી દીધી

    • વખાણ બદલ આપનો ખૂબ ખૂબ આભાર… તમારા આવા વખાણ લેખકોની કલમમાં શેર એક શાહી પૂરી દે.

    • આભાર ભાઈ, મને યાદ છે તમે પહેલા હશો જે મને શોધતા શોધતા આવ્યા હતાં. વાચતાં રહો, હું આવું જ લખતો રહીશ.

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here