જન્માષ્ટમી, જુગાર અને ધમાલ … હું તો ગ્યો’તો મેળે એની મેળે!!

8
559
Photo Courtesy: amazonnews.com

જન્માષ્ટમી એટલે કૃષ્ણ-જન્મનો રંગોત્સવ. આ વખતે ખુબ ફર્યા, ખુબ મજા કરી. બાળકોએ રાજકોટનો જગ મશહુર મેળો મનભરી માણ્યો, ધરાઈને તેઓ રમણરેતીમાં આળોટતા ગોપ-ગોપીજનો માફક ખુશખુશાલ અને તૃપ્ત થયા. મોટેરાઓ એ મિત્રો સાથે પત્તા રમી આનંદ લીધો. કૃષ્ણના મામા કંસને ય ઈર્ષા આવે એટલી મજા આ વખતે અમે કરી હતી.

આજ જન્માષ્ટમી ની સાંજનો સમય હતો. ચંદામામા ય કાનુડાને હેપ્પી બર્થ ડે કહેવા ઊતાવળી ચાલે આવ્યા. શ્રીનાથજીના રંગ સમા આકાશની છાતી પર તારલાઓ વૈજ્યન્તીમાલા સરીખા શોહતા હતા. અમે જન્માષ્ટમી ના લોક મેળે જઈ હજુ ઘરે આવ્યા હતા. શયનખંડમાં પુત્ર પરમ મોબાઈલમાં સાઈરામ દવેના જોક્સના વિડીયો YouTube પર માણી રહ્યો હતો. પત્ની ગાયને પૂજવા બાજુના મંદિર ગઈ હતી. રાંધણ છઠ થી આજ જન્માષ્ટમી સુધી પરંપરા મુજબ ચૂલા (શહેરના લોકો માટે ગેસ) ઠરેલાં હોય,  હું બે દિવસ પહેલાના થેપલા ઓવનમાં ગરમ કરી ઢીંચતો હતો.

“ડેડ, આ કચકચને ઈંગ્લીશમાં શું કહેવાય?” પરમે કાનમાંથી ભૂંગળા કાઢી જુના ગુજરાતી શબ્દનો મતલબ મને પૂછ્યો.

“તારી મોમ!” તેને સમજાયું નહી, મેં એને થીયરીકલ એક જુના પ્રેક્ટીકલનું ઉદાહરણ આપી સમજાવ્યો. તે ખિલખિલાટ કરતો હસ્યો. કેવું નિર્દોષ હાસ્ય! મુકેશ અંબાણી સાહેબના ઘર એન્ટાલીયાનું વીજળી બીલ એંશી લાખ રૂપિયા આવે છે! આવી દોમ દોમ સાહ્યબી હોવા છતાં તે આવું બહમૂલ્ય બાળ સહજ હાસ્ય ન કરી શકે ન ખરીદી શકે.

“મોમ સાંભળી જશે તો તમને ટચલી આંગળીથી કૃષ્ણએ ઊંચકેલાં ગીરીરાજ પર્વત પેઠે ઊંચકી નીચે ફેંકી દેસે.” તેણે ટીખળ કરી.

“ચુપ કર, મારે ક્યારે બોલવું એ મને ખબર હોય, એ નીચે ગઈ છે માટે જ બોલ્યો.” હું થોડો તપ્યો. પત્નીના બે રૂપ હોય છે એક બેડરૂમનું એક રસોડાનું. પણ આવું હું પુત્રને સમજાવી ન શકું માટે મેં તેને આવું કહેવાનું માંડી વાળ્યું.

“ડેડ, આજ પણ તમે પત્તે રમશો?”

“ખબર નહી. પ્લેયર થશે તો રમીશું.”

“એમ કહો ને મમ્મા કહેશે તો રમીશું.”  હું પગ પછાડતો રસોડામાંથી થેપલાની ડીશ સહીત શયનખંડમાં આવ્યો. એક લુખ્ખું થેપલાનું બટકું મો માં ઓરતા કહ્યું: “હું તારી મા કહે તો જ રમું એવું છે? તારી ડોહી કઈ સાવજ-દીપડો છે કે હું એનાથી ડરું? એની બધી વાત માનું?” આ અમારી રોજની ચડભડ હતી.

“ડેડ, હું પત્તાની વાત કરું છું. તમને બરાબર રમતાં નથી આવડતું. મમ્માની બાજુમાં બેસીને જ રમો, મમ્મા જ તમારા પત્તા જોઈ આપે. મમ્મા કહે તો જ તમે ચાલો, એકાઉન્ટન્ટની જેમ ખાલી પૈસાનું મેનેજમેન્ટ જ તમે કરો. મમ્માને બાજી આવે તો તમે જ મેજમાંથી પૈસા ભેગા કરો. પત્તા તમે જ વહેંચો. મમ્મા ખાલી રાજા મહારાજા હોય તેવી રીતે તમને કયારે ચાલ ચાલવી, કેટલી ચાલવી, કયારે બાજી ખોલાવી એ હુકમ આપે. મમ્મા વગર એકલાં તમે રમી જ ના શકો.”

હું પરમની વાત સાંભળી ગમ ખાઈ ગયો. વાત તો તેની સાચી હતી. પ્રકાશકની ગંભીર ક્ષતિને લીધે વેદ વ્યાસજીએ લખેલા ગીતાજીના ન છપાયેલા એક અધ્યાયમાં એવું કહેવામાં આવ્યું છે કે જયારે પત્નીની ગેરહાજરીમાં પતિ-પત્નીમાંથી કોણ ચડિયાતું એવો પ્રશ્ન પતિને પૂછવામાં આવે તો દરેક પ્રાણનાથે કદાપી નમતું ન જોખવું. એટલે મેં નમતું ન જોખ્યું, મારી દલિલ ચાલું રાખી.

“તારું ઓબ્ઝર્વેશન જબરજસ્ત છે. મોટો થઈ પી.જી. વુડહાઉસ બનીશ. જા હવે નીચે જઈ આપણા માટે દહીં લેતો આવ. દહીને થેપલા ખાશું.” મેં એના વખાણ કરી ઊભાઊભા આજ્ઞા દીધી. તે ગયો. મારે જન્માષ્ટમી સ્પેશિયલ આર્ટીકલ લખવાનો બાકી હતો. આજ રાત્રીએ પાછો રમવાનો પ્રોગ્રામ બને તો સમય નહી મળે, હું ક્યારે લખીશ? કાલ સાંજે સબમિટ કરવાનો છે. મને ચિંતા થઈ. હું થેપલા બાજુ પર મૂકી, પલંગ પર બંધ આંખે મોઢામાં પેન ઘુમાવતા એકાદો લેખ માટેનો પ્લોટ ઘડવા મથતો હતો.

“તું મારા ટાંગા મરડી નાખીશ, છોડ મને.” હું ચોક્યો. કોણ આવું બોલ્યું એ સાંભળવા મેં આસપાસ નજર ઘુમાવી. પાછો એ જ અવાજ આવ્યો, “અરે હું છું, તારા મોઢામાં ઘુમતી ઈન્ક્પેન!”

હું નવાઈ પામ્યો. મોઢામાંથી તેને કાઢી, મારી સામે લાવીને પૂછ્યું: “અરે તું???”

“હા…હું, મને ખબર છે આજ તારાથી નહી લખાય, તારે આજ પાછું પત્તે રમવાનું છે અને પછી સાતમ અને જન્માષ્ટમી.” પેન બોલી.

“તને કેમ ખબર?”

“હું અંતર્યામી છું.”

“તો તું લખી દઈશ?” મેં મજાક કરી.

“હા…અવશ્ય. ખડિયામાંથી મારામાં શાહી પૂરી દે એટલે મારે વચ્ચે ઊભું ન થવું. શીતલી નીચે આવી રહી છે, તને મળવા આતુર છે, તું જલ્દી નીચે જા, ચિંતા ન કર…રાતે આવીશ ત્યારે તારો લેખ તૈયાર હશે.”

આ ગેબીવાણી એટલાં આત્મવિશ્વાસથી બોલી રહી હતી કે મને તેના પર પુરો વિશ્વાસ આવ્યો. લેખને કલમવાલી બાઈના ભરોસે છોડી, અરીસામાં સામે ઊભો રહી કાસકાને વાળથી ઓળી હું ગોફણનો ગોળો બન્યો.

“હાય જેબી” કાલીઘેલી ભાષામાં, માણેક લટ જૂલાવી પીલુડીની બંકી ડાળીની જેમ લઢીલઢીને શીતલી એ મને લિફ્ટ પાસે જ પોખ્યો. આજ તેણે કેસરી કલરની કાંજીવરમ સાડી પહેરી હતી. સોળ દુ બત્રીસ કળાએ ખીલેલાં પૂનમના ચંદ્રમાં જેવા ગોળ ધવલ મુખના ભાલ મધ્યે નાનકડી ચમકીલી કેસરી બિંદી ચિપકાવેલી હતી. તેણે ચોક્કસાઈપૂર્વક મેકઅપ કરેલો હતો. બપ્પી લહેરીને ય ઈર્ષા આવે એટલા જાતજાતના ઘરેણા લાદી સજી ધજીને તે ક્યાંકથી આવતી હતી અને મને જન્માષ્ટમી અગાઉ જ  સમાધી લાગી ગઈ.

“રામ રામ મેડમને, ક્યાંથી આવો છો?” મેં સ્મિત વેરી તેને આવકારી.

“શું કહું જેબી તમને. આ રીલેટીવ્ઝ લોકોનું….” તેને હાંફ ચડ્યો. જાણી જોય હાથના લટકાથી તેના કંગન ખનકાર્યા, તેનાં તરવરાટ ભર્યા અનુપમ ચહેરા પર ચિંતાની વાદળીઓ હુતુતુ રમવા લાગી. ઊંડો શ્વાસ ભરી તે આગળ બોલી:  “ફેસ્ટીવલ પણ સેલીબ્રેટ કરવા નથી દેતા. બ્રધર ઈન લોને એ લોકો આવ્યા હતા, જસ્ટ…ગેટ પાસે બાય કરવા ગઈ હતી.” તેણે જન્માષ્ટમી દરમ્યાન તૈયાર થતા બાળ કિશન કનૈયા જેવી નટખટ માણેકલટ સુકોમળ હસ્તથી કાન પાછળ ખોસી.

“સાચી વાત તારી, તહેવારોમાં લોકો એ આપણા પ્લાનિંગનું પૂછીને જ પોતાનો પ્રોગ્રામ ગોઠવવો જોઈએ. અતિથી એ તિથી વગર આવી તહેવારના મધર મેરેજ ન કરવા જોયે.” મેં તેની વાતમાં શેરો માર્યો.

“એબ્સોલુટલી, યુ આર હન્ડ્રેડ પરસન્ટ રાઈટ.” તેણે કાનમાં સંતાયેલી માણેક લટ બિનજરૂરી સરખી કરી. વાસ્તવમાં તેને પોતાના સોનાના કંગન મને દેખાડવાં હતા, તે મેં બરાબર નોધ્યું.

મેં તેની એ જ આધુનિક ચમકતી બંગડીનો થપ્પો કરતા કહ્યું: “મસ્ત કંગન છે ને કઈ! નવા લીધાં?”

“યસ…યસ” મારા થપ્પાથી તે ખૂશ થઈ. આંખોને રોક એન્ડ રોલ કરતાં તે ગર્વથી આગળ બોલી: “મારા અંકલે અમારી અનિવર્સરી પર ગિફ્ટ આપી હતી. સરસ છે ને?” તેણે નાજુક હાથમાં રહેલી બંગડી ઘુમાવી, હું ભૂલતો ન હોવ તો ચાંદની ફિલ્મમાં શ્રીદેવી એ ‘મેરે હાથો મે નો નો ચૂડિયા હૈ..’ ગીત પર એક મસ્ત નૃત્ય કર્યું હતું, ત્યારે એક બેનમૂન દિલ હલબલી ઊઠે એવી બંને હાથથી ચહેરો ઢાંકવાની મુદ્રા કરી હતી. તેવી રીતે જ શીતલી એ હાથ ઊંચા કરી તેની બંગડીઓ મને બતાવી.

“હા છે તો મસ્ત.” હું સહમત થયો, થોડો નિરાશ થઈ આગળ બોલ્યો: “પણ આ બંગડીઓ તારી ભાભીને ન બતાવતી.”

“કેમ કેમ વાય વાય” તેણે અડધો ફૂટ ઊછળીને અડધો ડઝન વખત પૂછ્યું.

“જો આવા કંગન લાવવાની તારી ભાભી જીદ કરશે તો મારા આખા ખાનદાનની એફ.ડી તોડાવીશ તો ય રૂપિયા ખૂટશે!” મેં મારી આર્થિક આફત તેને કહી.

“હાહાહા…વેરી ફની. “ તે એફિલ ટાવર જોવો હોય એટલું ઊંચું મોઢું કરી આહ્લાદક હસી. એના આ જ સ્માઈલને OLX પર વેચ્યું હોય તો રાજકોટના પ્રાઈમ લોકેશન પર 2 BHKનો ફ્લેટ આવી જાય. મેં પણ તેના સ્માઈલને કોપી પેસ્ટ કર્યું. તે ઝડપથી મુદાની વાત પર આવતા બોલી: “લીવ ઈટ….બાયધવે, આજ પત્તે રમવાનો શું પ્રોગ્રામ છે?”

“કઈ નહી, તમારા લોકોની ઈચ્છા હોય તો રમીએ. નહીતો ખાઈ પી ને સુઈ જશું.” આટલું બોલી હું ખેતરમાં ઊભેલા ચાડીયાની પેઠે તેની સામે લાકડું થયો.

“નો યાર…આજ છેલ્લો દિવસ છે.” તેણે છણકો કર્યો,  “હું હમણા બધાને ભેગા કરું, ફોન કરું. તમે અને ભાભી પંદર મિનીટમાં તૈયાર થઈ જજો. આય વિલ કોલ યુ.” મારા જવાબની રાહ જોયા વગર તે રણછોડ થઈ.

લાગતું વળગતું: સાહિત્યકાર બનવાના ધખારાનું અચ્યુતમ્ કેશવમ્

રાતના સાડા નવ વાગ્યે હું શીતલીની ઘરે પહોચ્યો. ડ્રોઈંગરુમમાં ગાદલા તકિયા ગોઠવાઈ ગયા હતા. પત્તાઘેલી પત્ની મારી પહેલા પહોંચી ગાદલા પર બેઠીબેઠી પર્સમાથી પત્તા કાઢી એને કાતર મારી રહી હતી. પ્રકોપકાકા ગાદલા પર પોતાના રબર બેન્ડ ચડાવેલા કાગળીયા અને રુપિયાની થોકડી જુદાં કરતા પલાઠીવાળી બેસી ગયા હતા. શર્માજી તેમજ શીતલીના ફોનના લીધે જ આવેલા ફ્લેટના અન્ય ચારપાંચ કંજૂસો સોફા પર રમવાની રાહ જોતાં, સુદર્શન ચક્રની માફક તકિયા ફેરવવાની રમત રમી રહ્યાં હતા. શીતલી પતિ અંકિત સાવરણી લઈ ગાદલાની બરાબર ઉપર છત પર આવેલો બગડી ગયેલો પંખો ઘુમાવી રહ્યો હતો. શીતલી રસોડામાંથી નાસ્તાના ડબ્બા ડાઈનિંગ ટેબલ પર રાખી અંકિતને પંખો ખરાબ થવાના કારણે ખિજાઈ રહી હતી.

થોડીવાર પછી સાવરણી ઘુમાવાથી પંખો ફરવા લાગ્યો. અંકિતે નિરાંતનો શ્વાસ લીધો, જો આજ પંખો ચાલું ન થયો હોત તો શીતલી પોતાની માથે વિંઝણો પકડાવીને અંકિતને હવા નાંખવા બેસાડત. મને મોડો આવેલો જોઈ કાકાએ મો મચકોડ્યું, બધા મેમ્બર તરફ અછડતી નજર નાંખી, ગણીને પ્રકોપકાકા બોલ્યા: “હાલો એલાવ થય ગયા મેમ્બર, જપટ ચાલું કરો. સવારે બાપાને કામ શું દેખા઼ડશું?”

અમારી રમત ચાલુ થઈ. દર વખતે દસનો ડબ્બો અને દસનું ફરજીયાત બંધની જગ્યા એ આજ છેલ્લો દિવસ હોઈ રકજક પછી પચાસનો ડબ્બો અને વીસનું ફરજીયાત બંધ એવું રમવાનું નક્કી થયું. હાકોટા પડકારા અને ઠહાકા વચ્ચે રમતનો રંગ જામતો હતો. જેને આવતું હતું એ હસીહસીને વાતો કરતા હતા, જેને નહોતું આવતું એ પત્તા બદલાવવા, જગ્યા ચેન્જ કરવાના નુસખા અજમાવતા હતા. શીતલી હસ્તિનાપુર હારી ગઈ હોય એવી નિરાશ હતી. કાકા બાજી ન આવવાને લીધે માવા પર માવા મોઢામાં ઠાલવતાં હતા. મારી બાજીમાં ન આવવાને લીધે પત્ની મારા પર ધખાયેલી હતી. એક કંજૂસ બંધમાં પૈસા નાખ્યાં વગર, ખુબ જીતતો હોવાથી બધા તેના પર રોષે ભરાયેલા હતા. કાકાએ માહોલ હળવો કરવા વાત માંડી.

“અમારા ગામના ચનો ડોહો જુગારનો એટલો શોખીન કે…રોજ એની દુકાનમાં પાટલો રમાડે. પાટલો એટલે આ તમારે નંબરવાળું ગોળ ચક્કર ફરતું હોય તેની માથે દડો પડે… કેસીનામાં ના રમો? એવું જ. અમારો ચનો ડોહો આખો દિવસ બે ય ગોઠણ ભટકાઈ જાય તેવી હજડબંબ પલાઠી વાળીને જ રમે. સુવા જાય ત્યારે જ એની પલાઠી છૂટતી. કહેવાય છે કે એ ડોહો મર્યો ત્યારે જ એની પલાઠી છૂટી.”

“હા કાકા, સાંભળ્યું હતું કે એને રમતા રમતા જ એટેક આવ્યો અને ઓફ થઈ ગયા હતા. પછી બે લોઠકા જુવાનડા એ એની પલાઠી છોડીને એને ઠાઠડી ભેગા કર્યા.” મેં કાકાની વાતમાં સમર્થન આપ્યું.

“ઈ તો બોવ હારું કયરું એલા…. જેમાં રસ હોય એ જ કરતા હોય ત્યારે ફટાકીયો થઈ જાય તો જીવ અવગતિ એ ન જાય, ડોહાને તરત જ મોક્ષ મળ્યો હશે. ના કાશી એ કરવત મેલાવી પય્ડી. ના પીંડદાન કરવું પડે. માળા હારા આખો દિવસ પત્તા ટીચતા. ગામડાના ભાભલાવને બીજો કાય ધંધો નોતો.”  આવું કહી કાકા ઝડપથી પત્તા વહેચવાં માંડ્યા.

આવી વાતું અને રમવામાં ખાસ્સો કલાક પસાર થયો હશે અને વાતુડીને પરમ યાદ આવ્યો. તેણે ‘પરમ જીઓ’ નંબર લગાવ્યો. સામેથી ‘મમ્મા જીઓ’ જોઈ પરમે ફોન ઊંચક્યો.

“બેટા, ક્યાં છે તું?” વાતુડીએ સીધું જ પૂછ્યું.

“અમે લોકો પાર્કિંગમાં PUBG રમીએ છીએ. શું કરીએ બીજું? કંટાળો આવે છે.”

“મોડું થઈ ગયું, ચાવી અહીંથી લઈને ઘરે રમોને. ત્યાં આટલું મોડું ન બેસાય. આજ કોઈ મોટા હશે જ નહી પાર્કિંગમાં.”

“મને કંટાળો આવે છે, અમે લોકો તે બસો રૂપિયાની નોટ આપી તેનું આઈસ્ક્રીમ ખાવા બહાર જવાનું વિચારીએ છીએ.” છોકરાઓ રમવામાં અમને નડે નહી માટે એ લોકોને અમે અંકે રૂપિયા બસ્સો પુરાની લાંચ આપી હતી.

“હા જજો..પણ સામેના પાર્લરમાં જ હો. બીજે ક્યાંય નહી.”

“નો…મોમ, અમે રીંગ રોડ બાજુ જઈશું. ખેંગારની રીક્ષામાં.”

“આ ખેંગારને તમે ક્યાંથી પકડી લીધો??” ખેંગારનું નામ આવ્યું એટલે વાતુડી ચોકી. ખેંગાર અમારી કામવાળીનો ભાઈ છે જે રીક્ષા ચલાવે.  તેણે કડક અવાજે આગળ કહ્યું: “ના…..ત્યાં છેક ન જવાય હજુ તમે નાના છો. કોઈ મોટા તમારી જોડે હોય તો મને વાંધો નથી.”

“તું તારું કામ કર, અમે કઈ નાના નથી. અમને અમારું કામ કરવા દે. તું પત્તા જો છાનીમુની.” પરમે વાતુડીને રોકડું પરખાવી ફોન કાપી નાખ્યો.

ફોન મુકીને વાતુડીએ મારા સામું ચિંતાતુર ચહેરે જોઈ બોલી: “આ છોકરાનું મારે શું કરવું! બધું એની જાતે જ પ્લાનિંગ કરી નાંખે. ખેંગારને શોધી એની રીક્ષામાં બહાર જવાનું કહે છે. હજુ તો તેઓ નાના છે આમ આટલી રાતે એકલા બહાર જવાય? કોઈ કઈ કરી બેસે તો!”

“તું ચિંતા ન કર…..તારો છોકરો પાણીમાં તાપ કરે એવો છે. સાથે ખેંગાર છે પછી શું. એ વિશ્વાસુ છોકરો છે. છોકરાઓ હવે મોટા થઈ ગયા. ફરવા દે. જન્માષ્ટમી જેવો તે’વાર છે અને આપણે આપણો શોખ પૂરો કરીએ તો એ લોકો પણ તેનો શોખ પૂરો કરે ને! સાતમ અને જન્માષ્ટમી, બે દિવસ એને મોજ કરવા દે.” વાતુડીને મેં સમજાવી. છતાં હજુ એને પરમની ચિંતા તો હતી જ. ખુશહાલ દામ્પત્ય જીવનનો રાઝ એજ કે એટલું જ બોલો જેટલું પત્ની સાંભળવાને સક્ષમ હોય. તેનો મગજ છટકે એટલું બધું સમજાવવાની કોશિશ ન કરતા મેં રમત તરફ ધ્યાન આપવાનું મુનાસીબ માન્યું.

પંદર મિનીટ વધુ પસાર થઈ હશે ને દરવાજે ટકોર થઈ. અત્યારે વળી કોણ હશે એવો વિચાર કરતા બધાએ એક બીજા સામે જોયું. કાકા એ ગળું ખંખેરી ભારે સાદે પૂછ્યું: “કોણ?”

“જી ચાચા…મેં હું બહાદૂર…આપ કા માવા દેને આયા હું. આપને કહાથાના કી ગ્યારહ બજે ઉમિયા પાન સે માવા પાર્સલ કર કે દે જાનેકા.” કાકાનો આસિસ્ટન્ટ એવો ફ્લેટનો ચોકિદાર બહાદૂર બહારથી બોલ્યો. બહાદૂરની વાણી એ દરવાજા તોડ દયાનું કામ કર્યું.

“ઓહ….જીવતો રે મારો બહાદૂર.” એમ કહી કાકા તરત ઊછળીને ઊભા થયા. દરવાજો ખોલ્યો. એક કહેવત છે કે ગુન્હેગારની જીભ તેના માથા પરથી બોલતી હોય છે;પણ આજ કાકાની જીભના ચટાકા અમને ગુન્હેગાર બનાવા જઈ રહ્યાં હતા.

દરવાજા ખોલતા સામે બહાદૂર હતો. બહાદૂરને પાછળથી ઠોસા મારી જગ્યા કરતાં બે વર્દીધારી પોલીસ કોન્સ્ટેબલ દંડા પછાળતાં રૂમમાં ઘુસ્યા. આ જોઈ મારી સામે બેઠેલી શીતલીના ધોળા બગલા જેવા કપાળ પર પરસેવા એ દોડધામ કરી મૂકી. એની રાડ ફાટી ગઈ અને મારું આશ્ચર્ય. વાતુડી ધ્રુજી ઊઠી, આજ એણે કાજળ ન લગાડ્યું હોત તો રોય જ દેત! અમે દસ લોકો હતા, અમારા દસ ગુણ્યા છત્રીસ કરોડ રૂવાળા એક સાથે ઊંચકાયા. હું દરવાજાને પીઠ દેખાડી બેઠો હતો, માટે મેં પાછળ ફરીને જોયું તો એક ગોગ્લસધારી મૂછાળો પહાડી જુવાન મારી માથે આસોપાલવ થયો હતો..

“વુ આર યુ? આમ અમારા ઘરમાં …..” શીતલીના શબ્દો ગળા અને મોની વચ્ચેની નેળ્યમાં સલવાય ગયા.

“જુગાર રમો છો?”  શીતલીને અવગણી, દરવાજો ખોલવા ઊભા થયેલાં કાકાને ઝાલીને મૂછાળ ક્રોધથી બોલ્યો. જયારે જયારે ધર્મની ગ્લાની થાય ત્યારે ત્યારે તેનું પુન:સ્થાપન કરવા ઈશ્વર જરુંર પધારે છે! અમારા કેસમાં આ કામ પોલીસ ઈન્સ્પેક્ટરને ફાળવવામાં આવ્યું હતું, એવું મને લાગ્યું.

કાકા એ મૂછાળના બાવડે હાથ રાખીને ગમ્મત કરતાં કહ્યું, “ના ના સાહેબ …આતો ઘરઘરના પત્તે રમીએ છીએ.”

“તમે કોણ?” ગોગલ્સ ઊતારી, કાકાનો હાથ હટાવાતા મૂછાળ ઇન્સ્પેક્ટર કરડાકીથી બોલ્યો.

“જી હું પ્રકોપ કાકા…આ છોકરાઓ મને પ્રેમથી કાકા કહીને બોલાવે છે.”

“કવિ છો?”

“ના રે ના સાહેબ…હું તો દેશી ગામડિયો.”

“તો આ તખ્ખલુસ શા માટે રાખો છો, તમારું પૂરું નામ કહો?” મૂછાળે કાકાને પારેવાની પગ જેવી લાલ આંખે ટયડકાવ્યા.

“જી સાહેબ, હું પ્રકોપભાઈ મુળજીભાઈ પટેલ, ગામ લીંબુડા, જીલ્લો- જુનાગઢ.” કાકાએ ઠંડા કલેજે કહ્યું,

“સાહેબ આમ ગોકુળ મૂકી મથુરામાં શા માટે આવ્યા? અમે તો મોજ મજા માટે રમીએ છીએ, તમારે પકડવા હોય તો અસ્સલ જુગારીયુંને પકડોને. અમને શું કામે?” કાકાની વાત સાંભળી મૂછાળનો પિત્તો છટક્યો. “બધા પોતાના રૂપિયા, પર્સ, મોબાઈલ ત્યાં મેજ પર જ રાખીને આમ એક બાજુ થઈ જાવ.” મૂછાળે ભારે અવાજે અમને આજ્ઞા દીધી. અમે બધું ત્યાં ફિલ્ડમાં જ રાખીને એક ખૂણામાં ધ્રુજતા ભરાયા.

વાત વધુ વણસે એ પહેલાં મેં મૂછાળને ઠંડા પાડવાનું વિચાર્યું, “સાહેબ, જે કાયદેસર થતું હોય તે તમે કરી શકો છો, તમારો અધિકાર છે, અમારો વાંક છે. આજ પછી ક્યારેય નહી રમીએ. પ્લીઝ અમને જવા દો.” ઈંડું ફૂટે એવા બોદા અવાજે મેં આજીજી કરી.

“આ કાકાને ફાંકો છે. હવે તો જન્માષ્ટમી એ તમને કૃષ્ણ જન્મસ્થળની હવા જ ચખાડીશ.” મૂછાળ હજુ શાંત થતો નહોતો. તે અમારા નિર્દોષ આનંદ પર છીણી મારવા તલપાપડ બન્યો. તેણે પોતાના સત્તર ખાંડીના મિજાજની ઝલક આપતા કોન્સ્ટેબલને બધો સમાન એકઠો કરવાનો આદેશ આપ્યો. મેં કેસ બગાડનાર કાકા સામે ડોળા કાઢ્યા. કોન્સ્ટેબલે ચાદરમાં પડેલી બધી વસ્તુનું પોટલું બાંધી ઊઠાવ્યું.

મૂછાળના ઓર્ડરને અનુસરી અમે લોકો તેની સાથે નીચે જવા રવાના થયા. બે લેડી કોન્સ્ટેબલે મહિલાઓને ધક્કા મારીને ઘરની બહાર કાઢી. શીતલીના ડીપીનેય લાઈક કરવાને લાયક ન હોય એવી લેડી કોન્સ્ટેબલે તેને બાવડેથી જાલી સીડીઓ ઉતારવા લાગી. મીણથીય મોળા હૈયાવાળી શીતલી ભાંગી પડી.

“અમને પકડીને તમે શું વાવટા ફરકાવી લેવાના….દુબળો સિપાઈ મેઘવાડ વાસમાં શુરોપુરો…જવા દો ને સાહેબ….પ્લીઝ…પ્લીઝ્ઝ્ઝઝ્ઝ્ઝ” આવા ગડગડા અવાજો ઊઠતા રહ્યાં.

પોલીસ ઈન્સ્પેક્ટર આગળ અને અમે પાછળ, અમારી પાછળ બે કોન્સ્ટેબલો. આ રીતે અમારું લાવલશ્કર સીડીઓ ઊતરવા લાગ્યું. પાર્કિંગ પાસેની એક ખટારા પોલીસ વાનમાં અમને બેસાડવામાં આવ્યા. ફ્લેટની સુતી ડેલીએથી અમુક વિઘ્નસંતોષી લોકો જન્માષ્ટમી ની મટકી જાતે ફોડી હોય એવા આનંદ સાથે આ તમાશો જોતા હતા. વાન ઘરેરાટી કરતી ચાલુ થઈ, સાજનમાજન સમેત અમારી જાન પોલીસ સ્ટેશન તરફ રવાના થઈ. અમારાં રીજવવાનું કીડીઓએ ય કાને ના ધર્યું.

બીજી બાજુ આ ઘટનાથી અજાણ ફ્લેટના ભીખુ મ્હાત્રે પરમ અને તેનો દોસ્ત ડેની ખેંગારની રીક્ષામાં આઈસ્ક્રીમ ખાવાને બદલે રેસકોર્ષના મેળા તરફ જઈ રહ્યાં હતા. રીક્ષા રાજકોટના રોડ પર હમચી ખૂંદતી અરબિયન ઘોડાનું રુપ ધરી તેજ ચાલે દોડી રહી હતી. પરમ પાછળ બેઠાંબેઠાં ખેંગારના ખભા હલબલાવી રીક્ષા વધુ તેજ ભગાવવાનું ઈજન આપી રહ્યો હતો.

“આપણે હજુ સાંજે તો મેળામાંથી આવ્યાં, પાછા શું કામ મેળામાં જઈ રહ્યાં છીએ? એ પણ આટલી ઊતાવળથી? શું છે મેળામાં? તે તારી મમ્મીને ખોટું શા માટે કહ્યું?” પરમની આંખોમાં અધીરાઈ જોઈ ડેની અવારનવાર આવા પ્રશ્નો પૂછી રહ્યો હતો. હરદમ વનના મોરલાની જેમ ગેહકાટ કરતો પરમ આજ જન્માષ્ટમી ના અવસરે કાનુડાની જેમ માત્ર આંખ નચાવી, ખંધુ સ્મિત કરીને ડેની સામે જોતો કોઈ જવાબ આપતો નહોતો. તેના ચહેરા પર આજ અનેરી રૂડપ લીપાયેલી હતી.

રીક્ષામાં થતી અકળામણ હળવી કરવા ખેંગારે એક સ્વીચ દબાવી. રીક્ષામાં પગ થિરકી જાય એવાં માધુર્ય રેલાતાં સૂરે એક ગીત ગુંજી ઊઠ્યું…..

મેળામાં આંખના ઉલાળા

મેળામાં પાયલ ઝણકાર
કોઈ ના જાણે ત્યારે લાગે
કાળજળે આંખ્યુંના માર

જન્માષ્ટમી જેવા આનંદના દિવસોમાં ઘરે થયેલી બબાલથી બેખબર, દૂધિયા દાંતને ઢાંકીને યુવાનીના ઉંબરે આળોટવા મથતું એક સુકોમળ બાળ હૈયું, પ્રેમનું લર્નિંગ લાઈસન્સ લેવા મેળા તરફ આતુરતાથી હેતભરી દોટ દેતું હતું….

(વધુ આવતા બુધવારે)

eછાપું

તમને ગમશે: જો રાહુલ ગાંધી 2019માં ભારતના વડાપ્રધાન બને તો શું થાય?

8 COMMENTS

  1. હસીને હળવીફુલ બની ગઈ … મજા પડી… આવું જ સુંદર લખતા રહો અને અમને હસાવતા રહો…💐

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here