એક માન્યતા અનુસાર વહેલી સવારના સપનાં સાચા પડતા હોય છે. બા ને પણ આવું એક વહેલી સવારનું સપનું આવ્યું હતું જેમાં એમણે જોયું કે એમનો સમગ્ર પરિવાર…
“પ્રસંગ સારો છે. અમે બે જઈશું. IRCTC દ્વારા જ વહેલી સવારની ટ્રેઈનમાં ટિકિટ બુક કરીશ.”
“તારી બેનનું પણ બુકીંગ કરી લે. કોલેજ તો થઈ રહેશે. એની અત્યારે જ પહેરવા ઓઢવા માણવાની ઉંમર છે.” બા એ કહ્યું.
મેં તુરંત ટિકિટ બુક કરી લીધી. આજે નસીબ સારાં હતાં.
“પાર્ટી થઈ જાય. બા, ઘીનો દીવો કરો. કન્ફર્મ ટિકિટ મળી.”
બે દિવસ બાદ કોઈ પીકનીક મનાવી એક્સપ્રેસ હાઈવે પરથી મારી કારમાં આવ્યો. પત્ની વર્ચ્યુઅલ ડ્રાઇવીંગ કરતી બાજુમાં બેઠી હતી. પાંચમાં ગિયરમાં નાખતાં જ કાર પાણીના રેલાની જેમ સરકવા લાગતી, ક્યારેક તો લાગતું રસ્તો સરકી રહ્યો છે ને કાર સ્થિર છે, ટ્રેડમીલ કરતા માણસની જેમ.
પાછલી સીટે બેઠેલી ષોડશી બહેન તો એના ભત્રીજા સાથે તાળી પાડતી ઉછળતી હતી, ગાતી હતી “ઓ ગાડીવાલે ગાડી જલ્દી હાંક રે”. જ્યારે હું 130 ઉપર સ્પીડ લઉં કે કોઈને ઓવરટેક કરું ત્યારે પત્ની “અરે ધીરે ધીરે” બોલે. હું ” મચલ એ દિલે બેકરાર” કહી ઝીલું.
મેં કહ્યું કે ડ્રાઇવિંગનો રોમાંચ અનુભવવા પ્રસંગમાં આપણી કારમા જ જવું જોઈતું હતું, રેલવેની ટિકિટ લીધી પણ પોતાના વાહનમાં જવાની મઝા કઈંક અલગ જ છે.
પત્ની કહે “એ ટ્રેઈન પણ એક મઝા છે. સાથે ખાતાં પીતાં, અંતાક્ષરી રમતાં, નિરાંતે પત્તાં રમતાં ગીતો ગાતાં જઈએ એ પણ જુદી જ મઝા છે. લાંબા, સાત આઠ કલાકના અંતરે હાઈવે પર ડ્રાઇવિંગ જોખમી તો ખરું. હા એની એક થ્રિલ અલગ છે. તો પણ..
“સાચું કહે, તને ટ્રેઈન અને કાર એ બે માંથી કઈ મુસાફરી વધુ ગમે?” મેં એના અંતરાત્માને ઢંઢોળ્યો.
“મને તો કારની મુસાફરી વધુ ગમે.”
મેં મઝાક કરી “એન્જીન ડ્રાઈવરને “એ ડાબે લે, એ બ્રેક માર, જો પેલો વચ્ચે આવ્યો. ઇ.. મરી ગઈ.. તું તો ઉડવા મંડયો.. અરે પાસ લાઈટ.. શું કરે છે..” એવું બેકસીટ ડ્રાઇવિંગ ન થાય એટલે?”
પત્ની હસતા મારે ખભે ધબ્બો મારી કહે એમ તો એમ મારા રેસર ડ્રાયવર? પણ એટલું દૂર કાર ડ્રાઇવનું આપણે જોખમ નથી લેવું.”
મેં કહ્યું “લોકો વર્લ્ડ ટુર પણ કારમાં કરી આવ્યાં છે. હિમ્મતે મરદા તો મદદે ખુદા.”
બહેન કહે “ હા ધ્યાન તો રાખવું પડે એની ના નહીં. એ તો શહેરના ટ્રાફિકમાં પણ ક્યાં નથી?”
અમે હસતાં રમતાં ઘેર આવ્યાં. અમે નવી કાર એકાદ વર્ષ પહેલાં જ લીધેલી.
પ્રસંગ નજીક આવતો હોઇ અમે શોપીંગ પણ આદર્યું, રોજ કારમાં ક્યાંય ને ક્યાંય જવા લાગ્યાં.
એક દિવસ ઓચિંતો બાનો પૂજા કરતાં વચ્ચેથી અવાજ આવ્યો “ હેં ભલા, તમે આવતા અઠવાડિયે વહેલી સવારે જવાનાં?’
મેં હા પાડી.
બાએ વળી પુછ્યું “ તો ટેક્ષી બુક કરી રાખશો ને?”
મેં કહ્યું “શા માટે? ભગવાને મને કાર આપી છે, ગમે તેવા રસ્તે કે ટ્રાફિકમાં ચલાવવા આવડત આપી છે, પછી ટેક્ષી કેમ?”
બા કહે “ભાઈ, સ્ટેશને બે દિવસ ગાડી ન મુકાય.”
મેં કહ્યું “ચીંતા નહીં કરતાં. સેઈફ રહેશે. સવારે ઓલા ઉબેર પણ કહ્યે આવતા નથી. એને બોલાવી ઉચાટ જીવે દોડવા કરતાં કાર સ્ટેશને દોડાવી જવામાં જોખમ ઓછું રહેશે.”
બાએ મને સમજાવવા પ્રયત્ન કર્યો. વડીલોને ચિંતા થાય પણ આપણને આપણા પર શ્રદ્ધા હોય તો કાંઈ વાંધો નહીં. બેધ્યાન રહો તો સાઇકલ પણ ભારે પડે, સંભાળીને રહો તો એરોપ્લેન પણ સહેલું પડે.
બીજે દિવસે બાએ ફરી વાત મૂકી કે હું કાર લઈ બેન, પત્ની, બાબાને લઈને જાઉં એના કરતાં ટેક્ષી જ કરું તો? મેં એક બે વાર સવારે રીક્ષા મેળવવા પ્રયત્ન કરેલો અને છેલ્લી ઘડીએ પોતાનું વાહન લેવું પડેલું એ યાદ અપાવ્યું. હાલ તો વાત પુરી થઈ.
બીજે જ દિવસે હું સાંજે ઘેર આવ્યો ત્યાં મારી પત્ની કહે કે બા ખુબ ચિંતામાં છે. અમે એમની પાસે ગયાં. બા રડમસ હતાં. શાની આટલી બધી ચિંતા થાય છે એ વારંવાર પૂછ્યું ત્યારે કહ્યું કે એમને વહેલી પરોઢે સપનું આવેલું કે કારમાં તમે બે, બહેન અને બાબો જતાં હતાં, કારને અકસ્માત થયો અને તમે બધાં મરી ગયાં. એ કહે છે સવારનાં સપનાં સાચાં પડે છે. મેં સમજાવ્યું કે એમાં કાંઈ ગભરાવા જેવું નથી.
બા કહે “એમ બીજું કંઈ નહીં ને આ જ સપનું કેમ આવ્યું? ઠીક. માન ન રાખો તો કાંઈ નહીં. ધ્યાન રાખજો.”
“અરે એમાં માનની વાત ક્યાં આવી? કોઈ મરશે નહીં. વહેલી સવારે અગાઉ દોડાદોડી થઈ પડી છે અને અંતે કાર જ લેવી પડી છે.”
“બા એના કરતાં તું જ ગાડી ચલાવી મુકી જાય તો?” બહેને ટમકું મુક્યું.”
“ચૂપ રહે ચિબાવલી” કહી બા કામે તો લાગ્યાં પણ સપનાંની વાત એના મનમાંથી ખસતી નહોતી.
બીજે દિવસે રજા હોઈ અમે સહુ સાથે બહાર જમી આવ્યાં. બાએ કહ્યું પણ ખરુ “આ મુઆ રિક્ષાવાળાઓ કરતાં તું સારું ચલાવે છે. ભર ટ્રાફિકમાં પણ સરસ લઇ આવ્યો. બાકી બસવાળા તો એવા ઝટકા મારે કે ઉભા ઉભા પડી જઈએ, બેઠા બેઠા ચકડોળની જેમ બાજુમાં ઝૂકી જઈએ.”
મેં કહ્યું “હવે તમે જ સર્ટિફિકેટ આપો છો તો કોઈની તાકાત નથી કે મારી કાર કે એમાં બેઠેલાંનો વાળ પણ વાંકો કરે”.
રાત્રે ઓચિંતાં બા બેઠાં થઈ ગયાં. એમને પરસેવો વળતો હતો. પત્નીએ એમને પાણી આપી સુવાડયાં. બા એ પૂછ્યું “ભલા, કેટલા વાગ્યા છે?” ઘડિયાળમાં જોઈ પત્ની કહે “બા, પાંચ વાગ્યા. હજુ સવારને વાર છે.”
બા ઓચિંતાં ઝપ્પ કરતાં ઊભાં. કહે “ઓ મા, સવારનાં સપનાં સાચાં પડે એમ કહેવાય છે. આ તમે લોકો કાર માં ન જાઓ. મને ફરી સપનું આવ્યું કે તમે કારમાં સ્ટેશન જતાં હતાં અને એક્સિડન્ટ થઈ બધાં મરી ગયાં. ઓ મા, મારો ટચૂકડો નાનકો ગયો, ખીલેલા ફૂલ જેવી દીકરી ગઈ, તું, વહુ.. કોઈ ના બચ્યું.. હે રામ..હું નોંધારી થઈ જઈશ. તમારા બાપુ તો છે નહીં. હે અંબામાં, આ લોકોને અમર રાખજે..હું તને 21 રૂ. ની ચૂંદડી ચડાવીશ ને એક ગુરુવાર કરીશ.”
મેં એમને સમજાવવા પ્રયત્ન કર્યો. એ ખુબ ડરી ગયેલાં. હવે તો પત્ની પણ છળી મરી. બહેનને આ સપનું સાચું માનવું કે નહીં અને જો માને તો ડરવું કે નહીં એની અસમંજસ થવા લાગી.
સવારે બાએ તો અમારી જન્મતારીખથી પ્રસંગના દિવસ સુધીનાં વરસ ગણ્યાં. ”આ તારો જન્મ નવેમ્બર ..માં. તારી બેનનો ..માં. તને થાય … વરસ, બેન ને …વરસ, વહુ ને …વરસ.
લો, ભર જુવાનીમાં મરશો. લાબું નહીં જીવો. જેવી ઈશ્વરની મરજી. દરેક ઉપરથી લખાવીને જ આવે છે. વિધાતાએ લખેલું મિથ્યા ન થાય.”
બાએ વર્ષ ઉપર મહિના કેટલા એ પણ કાગળપેન લઈ દાખલો માંડી ગણ્યું. બાનું પ્રાથમિક શાળા કક્ષાએ ગણિત તો સારું હતું.
સાંજે હું મારે ઘેર પહોંચ્યો ત્યાં બહેન કહે કે બાએ તો એની પાસે કેલ્ક્યુલેટરથી દિવસો ઉપરાંત કલાક પણ ગણાવેલા. એ કહે કે વરસમાં ઓછું લાગે એટલે જેમ લાબું જીવ્યાં એમ કહેવાય એટલું ગણવું”
હું હસ્યો “તો મિનિટ, સેકન્ડ પણ ગણો. ખુબ લાં …બો આંકડો મળશે.”
પત્ની કહે “હશે. મઝાક નથી કરવી.”
મેં ફિલોસોફી ઠોકી કે જિંદગીમાં કેટલું જીવ્યા એ કરતાં કેવું જીવ્યા એ મહત્વનું છે.
પત્નીએ મારી સ્પીચ પર તાળી પાડવાને બદલે બ્રેક લગાવી. કહે “તો આ અણસમજુ બાબાના જીવનનું શું? એ વિચાર જ મગજમાંથી કાઢી નાંખો.”
મને વળી થયું કે આમ બાને ચીંતા કરાવ્યા કરતાં ભલે ટેક્ષી બોલાવી લઈએ. મેં ઉબેરની ટેક્ષી શિડયુલ પિકઅપમાં બુક કરાવી. હવે બા નિરાંતે સુશે એમ માન્યું. પણ બહેન કહે બા તો રાતમાં સફાળાં જાગી જતાં અને અમે કાર અકસ્માતમાં મરી ગયાં એવું સપનું જોતાં. હવે તો રોજ અમે કેટલા વર્ષ, કેટલા મહિના, કેટલા દિવસો જીવ્યાં એનું કાગળ જોતાં, અપસેટ થયા કરતાં.
સ્ટેશન ખાસ્સું દુર. આજકાલ કઈં બળદગાડાં મળે? ચાલતા જવાય? રીક્ષા એ કારમાં ગણાય કે કેમ એનો બા પાસે જવાબ નહોતો પણ વહેલી પરોઢનાં સાચાં પડતાં સપનાં મુજબ, એક્સિડન્ટ થશે જ અને અમે મરશું જ એવી એમને સંપુર્ણ ખાતરી થયેલી અને એ નોંધારાં થશે જ,એવો એમને ભય પેસી ગયેલો.
નિર્ધારિત દિવસે સવારે સવાચાર વાગે મને મેસેજ આવી ગયો કે ટેક્ષી પાંચ મિનિટમાં લેવા આવે છે. અમે બહાર નીકળ્યાં. પાંચ, દસ, પંદર મિનિટ. ટેક્ષીનું નામ નિશાન નહીં. એને ફોન કર્યો તો કહે “મેં બીજી વર્ધિ નજીકની લઇ લીધી છે. તમને નવો નં. આવશે.”
વળી અમે બેય ટેંશનમાં હાવરાં બાવરાં થઇ ગયાં અને એ જોઈ બાબો રડારોળ કરવા લાગ્યો. પાંચની તો ટ્રેઈન હતી. મેં ફટાફટ નાછૂટકે કાર કાઢી.
હવે મારે કાર ભગાવવી જરૂરી હતી. પણ .. કોણ જાણે કેમ બધાં ડરેલાં. બાએ જે બીક બતાવેલી !
વિચારો વસ્તુ જ એવી છે. કોઈને ખોટો વિચાર આપો તો એ અનેક સાચા વિચારોનું ખુન કરી ધુમાડાના રાક્ષસની જેમ મોટો ને મોટો આકાર ધારણ કરતો જાય છે. એક ભય કે શંકાભર્યા વિચારનું આરોપણ કરવું સહેલું છે, જયારે એક હકારાત્મક વિચાર કોઈને ગળે ઉતારવો અઘરો છે.
અમે સ્પીડ લીધી. મેં કાર પાંચમા ગિયરમાં નાખી. સવારના શાંત રસ્તે કારે સ્પીડ પકડી. જલ્દી પહોંચશું. મેં વિચાર્યુ. ત્યાં મેં ઓચિંતી ઝડપથી કારનું સ્ટિયરિંગ ફેરવી ફુલટર્ન વાળી બ્રેક મારી. બહેને ચીસ નાખી. પત્ની આમ તો સાઈડસીટ ડ્રાઇવિંગ કરે, રનીંગ કોમેન્ટ્રી, સૂચનાઓ ચાલુ ને ચાલુ જ હોય. આજે એ અર્ધી ઊંઘમાં અને ચુપ હતી. મને કહે શુ થયું? મેં કહ્યું કાળી રાતમાં હૃષ્ટપુષ્ટ કાળી ભેંસ રસ્તાની ધારે બેઠેલી. મકાનના પડછાયામાં છેક નજીક આવતાં દેખાઈ. અથડાતી બચી.
હવે તો મને પણ ડર લાગવા માંડ્યો. યમરાજ પાડો લઈ આવે, એ કાળો જાડો મઝાનો હોય એવી વાતો યાદ આવી. એમાં સંમિશ્રણ બાની બીક ભરેલી વાતોનું. મેં હવે તો કાર ત્રીજા ગિયરમાં 30ની સ્પીડે જ ચલાવવા માંડી. હું ચાર દિવસ પહેલાં એક્સપ્રેસ હાઇવે પર 130 ની સ્પીડે જતો હતો એ વિસરી જ ગયો. ખાલી રસ્તે થોડી સ્પીડ આપોઆપ વધી ગઈ. ત્યાં ફરી ઊંઘવા લાગેલી પત્નીએ ઓ.. કરતી ચીસ પાડી અને બહેનનો આઉં.. કરતો સિસકારો સંભળાયો. એ જોઈ બાબાનું વળી રડવું.. અમે પટ્ટા વગરના સ્પીડબ્રેકર પરથી ઉછળેલાં. ત્યાં બ્રેક મારી. ઝડપથી તારવતાં એક થાંભલા સાથે અથડાતાં રહી ગયાં.
સોસાયટીઓ “અમારી શાન સ્પીડબ્રેકર“ એમ ગૌરવથી કહેતી હોય એમ, કાકાઓ ઓટલો કરી બેસી શકે એટલા ઉંચા સ્પીડબ્રેકરો રાખે છે ! માથું ભટકાયું પણ બચ્યાં.
ફરી કાર સ્ટાર્ટ કરી. મોડું થાતું હતું. હવે સ્પીડ લેવી અત્યંત જરૂરી હતી. હું જીવ પર આવી ચલાવવા લાગ્યો.
ઓચિંતી લાઈટો બંધ થઈ. આટલી વહેલી? સુમસામ રસ્તાઓ, અંધારું ઘોર અને કારની લાઈટ પણ અપૂરતી લાગી. હવે તો મને પણ થયું કે બાનું પરોઢનું સપનું સાચું પડી શકે છે. બલ્કે પડશે. અરે મારો બાબો કેટલો નાનો.. કારના વીમાના કાગળો તો કારમાં જ છે પણ અમારા વીમાનું શું? આટલી વહેલી સવારે કોણ સામે જોશે?
હું હનુમાનચાલીસા જપતાં કારણ વિના આમથી તેમ જોતાં ડ્રાઇવ કરવા લાગ્યો. શ્રીમતી બાબાને કચ્ચીને પકડી રામનામ જપવા લાગી. ઓચિંતી રામમાંથી સાંઈબાબા પર ચડી ગઈ. હમણાં એની સખીઓએ સાંઈબાબાના સત્સંગોમા દર ગુરુવારેં બોલાવવી શરૂ કરેલી. પેલો રામનામ હાઈવે તો સાંઈબાબા નવો એક્સપ્રેસ હાઈવે. બેન ઊંડા શ્વાસ લેવા લાગી. કારની લાઈટ ફુલ હતી, રસ્તાની લાઈટો વૃક્ષોમાંથી ક્યાંક રૂંધાતી બાકી પુરતો ઉજાસ આપતી હતી. પણ મારા મગજમાં ભયનું અંધારું છવાઈ ગયું હતું.
મકાનોના પડછાયા ભૂતાવળ જેવા ભાસવા લાગ્યા. વૃક્ષો હાથ ફેલાવી ઉભેલા રાક્ષસો જેવાં અને અંધારું જાણે અમે પૃથ્વીથી યમલોકની યાત્રાએ જતાં હોઈએ એવું લાગ્યું. હવે મને મારા ધબકારા તો ઠીક, બાજુમાં બેઠેલી પત્નીના પણ કદાચ સંભળાવા લાગ્યા.
મને શંકા ગઈ, ઓહ, હું કાર ચલાવું છું કે યમના રથમાં અમે બેઠાં છીએ? ને યમ સેલ્ફ ડ્રાયવિંગની પણ છૂટ આપે?
વહેલી સવારનો ટ્રાફિક વિનાનો સુમસામ રસ્તો હતો. વળી મને લાગ્યું રસ્તો ટ્રેડમીલની જેમ સરકે છે, કાર સ્થિર છે. તો તો નક્કી અમે યમદ્વાર ભણી જઇ રહ્યાં છીએ. એટલે જ આટલી હળવાશ અનુભવું છું. હવે તો મને મારો શ્વાસ પણ સંભળાતો નથી! ઘોર અંધારું, મને મારા ધબકારા પણ સાંભળતા નથી. તો તો નક્કી પરલોકની યાત્રાએ જ.
પણ તો અમે મરી કેવી રીતે ગયાં? કાંઈ અથડાયું તો ન હતું. હા એ તો એક જ ક્ષણમાં બને. આપણને ખબરેય ન પડે.
મારી વિચારધારામાં ભંગ પડયો. એક તીવ્ર લાઈટ ફેંકાઈ. આંખો અંજાઈ ગઈ. એક ક્ષણ મને થયું યમલોકનું દ્વાર આવ્યું? ના, પાછળ કશું હતું. ઝાડ કે મકાનો જેવું. ઠીક તો આ યમલોકનું હાઈવે કે સ્કાઈવે એન્ડ થવાનું ટોલબુથ હશે. પુણ્યની કમાઈમાંથી થોડો ટેક્સ અહીં ભરવો પડતો હશે. એમાં છુટા મળે? બીજા જન્મમાં જવા રિટર્ન ટિકિટ હશે?
લે આ તો કાન ફાડતી સીટી વાગી. મારી ગતિ વિચારો સાથે થંભી ગઈ. યમદૂત જેવો જ ઊંચો મોટો, કાળો, જાડો, કરડો પોલીસ ટોર્ચ ફેકતો હતો.
“મિસ્ટર, કેટલી સ્પીડે ગાડી દોડાવો છો, એ પણ વનવે માં? સારું છે અત્યારે વહેલી સવાર છે. ક્યાંક અથડાશો તો યમલોક પહોંચી જશો. મારે ઇનકવેસ્ટ કરવું પડશે. ક્યાં જવું છે? પીયુસી છે, લાયસન્સ છે?” વગેરે પૂછ્યું , મારૂં મોં સૂંઘયું. મેં ઉતાવળમાં બ્રશ કર્યું હોઇ એને મસ્ત સુવાસ આવી. તુરત ઉંહું.. કરી દૂર થઈ ગયો. મને આદેશ આપતો હોય એમ સામે જોયું. ‘ચાયપાની..“ મેં નવી બસ્સોની નોટ આપી.
એની આજ તો ઠીક, આખા મહિનાની ચા નીકળી ગઈ.
દૂર એન્જીનની વ્હીસલ સંભળાઈ. લાઇટની હાર દેખાઈ. અમે જીવીએ છીએ અને સ્ટેશનની નજીક છીએ એ વિચારે બધાં ખુશ થઈ ગયાં. મેં વનવેની બહાર અંતિમ ટર્ન માર્યો ત્યાં તો “દિવા બળે એટલે“ સ્ટેશન દેખાયું. “મામો” આજે ખરેખર મીઠો લાગેલો !
પહોંચતાં જ જોયું કે કાર પાર્કિંગ લગભગ ફુલ હતું. જેમતેમ જગ્યા ગોતી. બહેન ભત્રીજાને લબડતો લઈ દોડી, પત્ની સાડીનો છેડો ખોસતી, કછોટો વાળતી પદ્માવત જૌહર કરવા કે દુર્ગા અસુરોનો સંહાર કરવા જતી હોય તેમ દોડી. હું થેલા ને બેગ સાથે દોડયો .
પુલ ઉતરતાં હતાં ત્યાં જ એનાઉન્સ થયું “પ્લેટફોર્મ નં. 4 સે છૂટ રહી ગાડી ..કી ઓર જાનેવાલી ..એક્સપ્રેસ હે”.. પુલ નીચેથી ઝડપ પકડતી અમારી ગાડીનો છેલ્લો ડબ્બો જોયો.
મર્યાં. ગાડી ચૂક્યાં . ના. મર્યાં નહીં. જીવ્યાં.
પત્ની કહે “એ ગાડીમાં જઈએ તો કંઈ થવાનું હશે. પાડ માનો ભગવાનનો.”
હું ડરતો ડરતો ધીમે ગયેલો. એટલે મારી ધીમી સ્પીડ, ભેંસ, સ્પીડબ્રેકર, પોલીસ, બધી રુકાવટો ”હમારે લિયે ખેદ હૈ“ કહેતી હતી પણ એ બધાને કારણે અમે ગાડી ચુકેલાં.
અમે પહેલાં બા ને ફોન કરવા વિચાર્યું પણ અમે મરી ગયાનો કોઈ ફોન કરે છે એમ માની એ છળી મરશે એમ વિચારી માંડી વાળ્યું. બરોબર પરોઢના પાંચ જ વાગ્યા હતા. બીજી ટ્રેઈન બે કલાક પછી હતી અને સ્લો હતી. બસમાં જઇએ? પ્રસંગ પહેલાં ન જ પહોંચાય.
હું વિચારશુન્ય બેઠેલો. ઊંઘતા બાબાનું મોં જોઈ રહેલો. આને છે કાંઈ ચિંતા ? લઈ જાય એમ જવાનું.
અરે હા. અમારે પણ ઈશ્વર લઈ જાય એમ જવાનું, હવે તો ઇશ્વરેચ્છા એ અમારી ઈચ્છા. ચાલો ટિકિટ અને 2 દિવસના પાર્કિંગના પૈસા ગયા.
કાર? લો બહાર !
રોજ પતિનો ભલે પડછાયો બની ફરતી હોય, આવે વખતે પત્ની ટોર્ચ બને છે. સામાન્ય સંજોગોમાં આપણા ખભા પાછળ રહેતી સ્ત્રી મૂંઝવણમાં ઢાલ કે ઇવન તલવાર બની રહે છે.
“તમે ડરો છો શુ કામ? કાઢો કાર. સાચવીને જશું. સાત કલાક તો છે.”
મેં કાર કાઢી એક્સપ્રેસ હાઈવેની વાટ પકડી.
થોડા કલાક કોઈને હોશકોશ નહોતા. અમે કદાચ મરી જશું, પરોઢનું સપનું સાચું પડશે એ વિચાર હજુ અમારા મનમાં ઘુમરાતો હતો. અકસ્માત થવાનું બાએ કહેલું પણ ક્યાં થશે એ એમને ભગવાને કે વિધાતાએ કે કોઈએ કહ્યું ન હતું. ફરીથી કાર દોડવા લાગી, ટ્રેડમીલની જેમ રસ્તો સરકતો હોય, કાર સ્થિર હોય એમ લાગવા માંડયું.
બારેક વાગે અમે મુકામ પહોંચી ગયાં. એ ટ્રેઈનમાં જ બીજે સ્ટેશનેથી ચડનારાં આવી ગયેલાં. અમારું વિશફુલ થીંકીંગ કે ટ્રેઈન પાટા પર થી ખડી પડે, ખુબ મોડી પડે ,અકસ્માત થઈ રોકકળ મચી જાય..એવું કાંઈ બન્યું નહીં. મહેમાનો મીઠાઈ ખાતા હતા, હું શ્વાસ ખાતો હતો. મ્યુઝિક સિસ્ટમમાં “હર ઘડી બદલ રહી.. કલ હો ના હો..” વાગ્યું, મેં બેંકવેટ હોલવાળાને કહ્યું “કમ સે કમ વરકન્યાની શુભ ઘડીએ તો આ ન વગાડો !” કલની છોડો,
આજે તો અમે છીએ. વહેલી સવારના સપનાને ખોટું પાડી વટથી જીવીએ છીએ.
પત્નીએ બાને ફોન કર્યો.અમે સલામત જીવતાં પહોંચી ગયાં, ટ્રેઈન ચુકી જતાં કારમાં જ આવ્યાં એ કહ્યું. ધાર્યાથી ઉલ્ટું બાએ કહ્યું “મને મારા દીકરા પર વિશ્વાસ છે. એનું ડ્રાઇવિંગ બહુ જ સરસ છે. એને ક્યારેય એક્સિડન્ટ થાય જ નહીંને” !!
“તો તમારું વહેલી સવારનુંસપનું?”
“ બધાં સપનાં કોઈનાં પણ સાચાં પડે છે?”
eછાપું
